Compagnia di strada, we zijn geadopteerd

Eigenlijk was er voor vanmorgen regen voorspeld maar de lokale weersvoorspellers  hebben zich blijkbaar vergist want wanneer we, niet al te vroeg meer, opstaan zien we de zon en een mooie blauwe lucht met hier en daar een wolk.

Te laat om een flinke uitstap te maken maar een prima dag voor een mooie wandeling. Gelukkig heb ik daarop geanticipeerd en zo'n kleine 100 wandelingen in de Komoot app opgeslagen. Ik kies een niet te lange wandeling want we willen natuurlijk wel rond lunchtijd weer in de bewoonde wereld zijn, of in ieder geval in de buurt van een restaurant.

Een mooi rondje vanuit Montefoscoli naar de Tempio di Minerva Medicea en het Tabernakel "La Figuretta" lijkt ons wel wat. De tempel van Minerva hebben we weliswaar al wel eens gezien maar het Tabernakel nog niet en het routekaartje voorspelt een mooie gevarieerde wandeling door de heuvels met een niet te groot hoogteverschil. Prima geschikt om de eetlust op te wekken 😋. Nog even een cappuccino en brioche bij de Circolo, op een lege maag kan je natuurlijk niet lopen, en dan gaan we van start. 

Via een smal naar beneden lopend weggetje wandelen we direct het aantrekkelijke landschap om Montefoscoli in. Niet veel later bereiken we het tabernakel, een mooi voorbeeld van populaire religieuze architectuur op het platteland. Zowel het gebouw er omheen als het tabernakel zelf zijn driehoekig waarmee de drievuldigheid wordt gesymboliseerd. De eerste vermelding van La Figuretta dateert uit 1656. Het is een heel mooi werk met diverse terracotta figuren die aan de Della Robbia school doen denken.

Wanneer we het tabernakel zo'n halve kilometer gepasseerd zijn lopen we langs een boerderij, la fattoria di Rita. Een zeer vriendelijke hond komt ons tegemoet. Dit keer niet blaffend zoals we van de meeste honden op onze wandelingen gewend zijn maar enthousiast kwispelend. Knuffels zijn duidelijk welkom. Terwijl we naar de even verder gelegen tempel lopen blijft de hond ons volgen en gaat netjes op het pad zitten wachten. De tempel van Minerva Medicea is ook een architectonisch pareltje. Helaas is het gebouw nu gesloten maar gelukkig hebben we de vorige keer de binnenkant al kunnen bewonderen. Ik neem nog wel een foto van de buitenkant. Meer over de interessante geschiedenis van de Tempio di Minerva en hoe deze naar verluidt mogelijk Mary Shelley inspireerde tot haar boek over Frankenstein kan je lezen in een van mijn andere blogspot.

Daarna vervolgen we onze weg in de verwachting dat onze vriendelijke vriendin op vier poten na een kort stukje meegelopen te zijn wel weer naar huis zal terugkeren maar dat gebeurt echter niet. Ze (b)lijkt ons wel aardig te vinden en heeft duidelijk zin in een wandeling, soms duikt ze even de velden in maar steeds komt ze weer achter ons aan of rent kwispelend voor ons uit. Ruim een kilometer verder beginnen we ons toch een beetje ongerust te maken want ze maakt geen enkele aanstalten om terug naar huis te gaan. Een oudere man in een auto lijkt haar te herkennen maar wanneer ik probeer hem aan te spreken om te vragen of hij de hond wil meenemen is hij al weer doorgereden.

Een stukje verder besluiten we de penning aan de halsband te bekijken. Onze nieuwe vriendin heet Elsa, dat lezen we op de penning. Helaas is het telefoonnummer op de andere zijde minder leesbaar. Ik zoek het adres van de boerderij op en ik vind die ook op Facebook maar omdat we geen vrienden zijn kan ik geen bericht sturen of via messenger bellen en een telefoonnummer vind ik niet.

We proberen Elsa te verleiden om terug te keren door zelf een stuk terug te lopen en haar te roepen maar Elsa heeft duidelijk andere plannen. Ze blijft onverstoorbaar zitten en in de richting van onze route kijken. Uiteindelijk besluiten we dan maar verder te lopen want Elsa is iets te stevig om een ruime kilometer terug te dragen. Met hernieuwd enthousiasme volgt Elsa ons weer op de route. Bij de volgende casale proberen we aan te bellen maar helaas lijkt die verlaten, waarschijnlijk een vakantiehuis.

Wanneer we enkele kilometers verder bij de provinciale weg komen zien we twee grote huizen. We durven niet met Elsa over de weg en besluiten daarom alsnog de hulp van de bewoners in te roepen. Een vriendelijke jonge dame, Sylvia genaamd, belt met Ariana and friends - het blijkt dat Rita kookworkshops voor hen verzorgt, en bereikt uiteindelijk zo de eigenaar die de hond zal komen ophalen. We besluiten maar even te wachten omdat we vrezen dat Elsa ons anders alsnog achterna komt. Wanneer er echter na een klein half uur nog niemand is, en het ernaar uit gaat zien dat indien we nog langer wachten onze lunch erbij in gaat schieten, vragen we aan Sylvia of ze Elsa kan vasthouden zodat wij onze weg kunnen vervolgen.

Zeker een halve kilometer verder, wanneer we al lang en breed het stuk over de weg hebben gelopen en weer een veldweg zijn ingeslagen, denken we dat onze opzet geslaagd is en Elsa later wel door de eigenaar opgehaald wordt bij Sylvia. Eind goed, al goed, hoewel...

Even later kijk ik om en wie zie ik daar aan komen rennen... jawel, Elsa, ontsnapt aan de aandacht van Sylvia en duidelijk haar neus volgend om ons op het spoor te komen. Enthousiast dat ze ons heeft ingehaald neemt ze even later doodgemoedereerd een modderbad, ze zal het wel warm gekregen hebben van het rennen. Uiteindelijk besluiten we Elsa dan maar gewoon mee te nemen tot het eind van onze wandeling en haar dan met de auto naar huis te brengen. 

Zodra we Montefoscoli inlopen wordt Elsa herkend en begroet door enkele dorpsbewoners die gezellig op een bankje zitten te keuvelen: dit is duidelijk niet de eerste keer dat Elsa zelfstandig op pad is. De dorpsbewoners geven aan dat Elsa haar weg naar huis normaal gesproken wel weet te vinden maar we besluiten haar toch maar thuis te brengen, we zijn nu al zover samen gekomen... Bij de auto aangekomen spreid ik het hondenlaken van Lilly, dat toch nog in de auto lag, op de grond uit en hup, daar springt Elsa in de auto, voor mijn voeten. Het laken blijkt ook wel nodig want Elsa was duidelijk nog niet helemaal opgedroogd van haar modderbad. 

Bij de boerderij/kookschool aangekomen worden we verwelkomd door Rita die ons uit dankbaarheid voor het terugbrengen van Elsa uitnodigt voor de lunch. Omdat het ondertussen te laat is om nog een restaurant te zoeken dat nog geopend is nemen we dat aanbod graag aan. Bovendien vinden we het een hele sympathieke geste en is het ook leuk om op deze manier kennis te maken en eens letterlijk in de keuken te kijken bij Italianen in onze regio. We maken kennis met haar man en dochter en met Paolo. Wij schuiven aan een genieten van de zelfgemaakte pizza's, die heel lekker zijn.

Naast Elsa blijkt de familie nog een hond te hebben, die is echter wat groter en ouder is, en  zijn of haar taak als waakhond iets serieuzer neemt, niet zo'n allemansvriend als Elsa. Tijdens de lunch horen we Elsa buiten een pijnlijke yelp geven waarop Rita ons vertelt dat Elsa regelmatig met het konijn wil spelen maar af en toe vergeet dat wanneer het konijn niet in de stemming is om te spelen ze soms in haar neus gebeten wordt. Wanneer we na de koffie afscheid nemen en naar de auto lopen zien we Elsa en het konijn op gepaste afstand van elkaar in het gras liggen en elkaar in de gaten houden. Er is duidelijk een soort wapenstilstand tot stand gekomen voor de siësta.

Arrivederci Elsa, dank voor het gezelschap tijdens de wandeling.

Processione delle paniere fioriete

18 april, Lunedi dell 'Angelo oftewel Pasquetta, wat we in Nederland 2e paasdag noemen. We zijn vandaag uitgenodigd door Monika en Aldo voor een picknick lunch bij het Parco Preistorico. De hele regio lijkt zich verzameld te hebben in en rond het park met de gigantische dinosauriërs. 

Wanneer we aankomen zit Aldo al op de uitkijk op een plastic stoel voor een overkapte ruimte waar een aantal picknick tafels staan. Eén daarvan heeft hij vanmorgen al om 9 uur geclaimd met plastic bakken en tassen. Picknicken in Italië is vooruit plannen en al vroeg een claim leggen op de beste plekjes. Dat hebben we zelf meerdere keren ondervonden wanneer we naar een mooie plek of sagra gingen om tot de conclusie te komen dat het halve dorp al minimaal ca 4 uur van te voren met jassen en tassen alle beschikbare plaatsen had gereserveerd. Dat het nu ook geen overbodige luxe was wordt al snel duidelijk wanneer alle beschikbare ruimte vol stroomt met Italiaanse families met picknick manden, kleden, tupperware dozen en pakken en flessen wijn.

Aldo vertelt dat hij door een auto ongeluk drie maanden niet heeft kunnen werken: een auto heeft hem aan de rechterkant aangereden waardoor hij door de vaart op de andere weghelft geduwd werd waar diverse auto’s hem nog net konden ontwijken maar uiteindelijk toch een auto hem geraakt heeft. Een behoorlijk heftig verhaal maar gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen.

Even later arriveert Monika samen met Samuel, zij hebben de zuppa di cavolo bij zich, alsmede een koude rijstschotel met zeevruchten. Ik heb vanmorgen nog de salsicce (worsten), die we twee dagen geleden van Carlo hadden gekregen, gebraden als bijdrage aan de maaltijd. Verder bevat onze picknick rugzak nog een bak met gegrilde paprika’s en aubergines en een fles rode wijn van de Badia di Morrona.

Na een gezellige lunch laten we Monika en Aldo achter in afwachting van vrienden en vertrekken we richting Santa Maria a Monte. Hier vindt elk jaar op 2e paasdag een seculiere processie plaats ter ere van de beata Diana Giuntini, de Processione delle paniere fioriete.  Tijdens deze processie lopen dames, begeleid door hun cavalier, met grote manden met bloemen op hun hoofd rond.

We zijn behoorlijk op tijd waardoor we gelukkig nog vrij eenvoudig een parkeerplaats kunnen vinden. Hoe laat de processie overigens begint is wat onduidelijk want de meest secure aanduiding die we kunnen vinden is “tardo pomeriggio”, ergens laat in de middag, hetgeen zo’n beetje alles tussen een uur of vijf 's middags en acht uur ’s avonds kan zijn. Duidelijk is dat we nog een paar uurtjes zoet moeten brengen, doorgaans is het flink wachten tot er daadwerkelijk iets gebeurt.

 

Om de tijd te doden sluiten we ons aan bij een theatrale rondleiding door Alessandro Bargagna die ons meeneemt op een verkenningstocht door het stadje en door de “sotterranei”, de onderaardse gangen. Onze gids is verkleed als een soort 18e eeuwse Conte en start met de opmerking dat wij wel heel vreemd doch kleurrijk zijn gekleed. Zelf is hij gehuld in een fraaie cape die met een mooie speld bij de hals is bevestigd. 

Gedurende de hele tour vertelt hij zijn verhalen alsof we ca 200 jaar in de tijd teruggekeerd zijn. Dit heeft als leuk effect dat je echt het idee hebt dat je door de historie van het stadje loopt. De gids is waarschijnlijk ook acteur want hij draagt de verhalen prachtig voor en heeft ook een prima volume waardoor hij goed te verstaan is. Hierdoor kan ook Paul een groot deel van de verhalen volgen. 

We komen onder andere langs het huis van Vincenzo Galilei, de vader van Galileo Galilei, die musicus was. Hij gebruikte het kleine inkomen dat hij met zijn muziek verdiende om zijn zoon naar de universiteit te sturen, een goede investering zo bleek achteraf, hoewel niet iedereen er zo over dacht. Met name de kerk was het niet met Galileo eens dat de aarde draait. "E pur si muove" (en toch draait ze). 

Helaas is de groep te groot om overal naar binnen te kunnen dus de resten van de oude muren in de bibliotheek, het Casa Carducci en de put in de apotheek houden we tegoed voor een volgende keer, evenals de beklimming van torre dell’orologio. Wel kunnen we een deel van de ondergrondse stad zien, er loopt namelijk een gangenstelsel onder de huizen en straten, dat was vroeger handig tijdens een beleg van de stad. Inwoners konden zo de stad uit en in wat de bevoorrading ten goede kwam en de vijand steeds voor verrassingen stelde omdat verdedigers plotseling overal konden opduiken.

Bij de kerk bekijken we het verschrompelde lichaam van de beata Diana en zien we de voorbereidingen voor de processie. Onze gids vertelt over de oorsprong van de processie: Diana Giuntini was een lief jong meisje uit het dorp, dochter van een rijke familie, die zeer begaan was met haar minder bedeelde medemens. Een paar keer per week trok zij met een mand met brood langs diverse kerken en kapellen om de armen in de plaats van voedsel te voorzien. Maar zoals dat zo vaak gaat gingen de aalmoezen aan de armen ten koste van de welvaart van anderen, in dit geval van haar familie. Haar vader volgde haar omdat hij vermoedde dat zij voedsel weggaf en hield haar op een gegeven moment staande en vroeg wat er in de mand (die Diana snel had afgedekt) zat. Toen ze het deksel van de mand haalde was iedereen, Diana incluis, verbaasd om weelderig bloeiende bloemen in de mand aan te treffen, waarop haar vader een beetje teleurgesteld vertrok. Bij het volgende uitdeelpunt aangekomen waren de bloemen vanzelfsprekend op miraculeuze wijze weer in brood veranderd en konden de armen gevoed worden.

Na de rondleiding kijken we nog even naar een jonge acteur die op zeer theatrale wijze canto’s uit Dante’s Divina Comedia voordraagt, iets wat je toch alleen in Italië meemaakt in de openbare ruimte. Daarna drinken we een aperitief en dan is ineens de processie daar. Een fleurig gezicht met al die dames met grote manden met bloemen op hun hoofd. 

 

Wandeling en lunch bij I laghi Braccini

Na een paar dagen uitrusten van de reis, en de klussen in tuin en huis (we moesten zoek naar een loodgieter vanwege een verkalkte watertoevoer naar de stortbak van het toilet), wordt het wel weer eens tijd voor wat activiteiten. Ik zoek een wandeling in de buurt uit, bij een paar kunstmatige meertjes in een buitenwijk van Pontedera: I laghi Braccini. 

Daar aangekomen blijft dat de wandeling in de app, Wikiloc, het niet doet indien je niet over de premium versie beschikt. Normaal exporteer ik de tocht altijd naar een gpx bestand maar dat wil de app ook niet. Ik kan wel een gratis proefperiode van 2 weken nemen, maar dan is mijn creditcard nodig en de app heeft alleen nog de gegevens van mijn verlopen kaart en mijn portemonnee met creditcard ligt in het appartement.

We besluiten daarom maar om zelf een route samen te stellen aan de hand van een bord met routes van de CAI Pontedera. ik maak een foto van het bord en we combineren stukken van diverse routes tot een mooie wandeling. Uiteindelijk blijkt thuis, wanneer we de track van de route die we gelopen hebben vergelijken met de kaart van de geplande route, dat we hetzelfde rondje hebben gelopen.

Het is een zeer afwisselende route, langs de meren, over veldwegen, door bossen en tussen enorme velden met zonnebloemen door, tot we weer bij het grootste meer uitkomen.

Aan die zonnebloemen zit overigens nog een verhaal vast. Vorig jaar waren we ongeveer in dezelfde periode in Toscane. Na enige tijd dacht ik: "er is iets anders, ah, ja, geen zonnebloem te zien!"  Wat blijkt, eens in de 3 a 4 jaar worden in het kader van de crop rotation geen zonnebloemen gepland. Je zou zeggen, dat doen de boeren dan om beurten want dan verdienen ze meer, maar afgelopen jaar was er in ieder geval in de hele provincie pisa geen zonnebloem te vinden. Waarschijnlijk dus een van overheidswege opgelegde maatregel.

Dit jaar daarentegen zijn de zonnebloemen in enorme aantallen aanwezig en zijn hele stukken van de provincie geel gekleurd. Ik wordt er altijd zo vrolijk van 🌻.

Tijdens onze wandeling lopen we aan het eind over fijne "strade bianche" tussen enorme velden met zonnebloemen door.

Zonnebloemen, de naam zegt het eigenlijk al, zijn enorme zonaanbidders, ze draaien hun bloem daarom constant richting de zon. Hierdoor kan het voorkomen dat je 's ochtends langs een veld komt en alle bloemen zich van je af lijken te wenden terwijl ze je 's middags bijna glimlachend aankijken.

Hoewel de wisteria (blauwe regen) en de irissen in het voorjaar in Florence ook prachtig zijn, zijn zonnebloemen en cipressen, naast pijnbomen en parassoldennen, wat vegetatie betreft voor mij toch wel het symbool van Toscane. Zeker als ze, zoals hieronder, naast elkaar voorkomen.

De wandeling eindigt bij ristorante Amalia, een mooie plek aan het grootste meer. Ze hebben,hebben er een mooie lunchkaart. Het zit er dan ook vol met zakenlui die hier een "werklunch" hebben: de mannen naast ons hebben als aperitief elk 2 glazen Spritz en dan nog een stevig glas wijn bij het eten. Goed zaken doen zo 😉.

Wij bestellen mooie timbaaltjes van vis en groenten en een lekker dessert na. Met een fles prosecco, per slot van rekening zijn we op vakantie.

Met prachtig uitzicht op het meer en in de wetenschap dat we er net ruim 500 kcal afgelopen hebben genieten we van de lunch. Het leven is een feest.

Paul doet trouwens nog even zijn eigen versie van een werklunch... en nu inleveren die telefoon. CinCin.

Waar is Rocky, Rocky non c'é piú

Nadat we gisteren flink met de trimmer en de elektrische heggenschaar in de weer zijn geweest hebben we uiteindelijk ons tuintje weer teruggevonden. Bijna moest ik Paul nog ontzetten toen hij min of meer werd belaagd door onze nieuwe, nogal assertieve, beneden buurvrouw. Paul was zoals gebruikelijk de rommel van de heg die in het tuintje van Matteo was gevallen aan het opruimen toen de beneden buurvrouw een "vreemde" man in haar tuin ontdekte. Wat dat heerschap daar aan het doen was?

Aiuto! Paul roept snel mijn hulp in om in redelijk vlot Italiaans uit te leggen dat we de beste bedoelingen hebben, de bewoners van de woning boven haar zijn en alleen weer orde in de chaos proberen aan te brengen en onze rotzooi op te ruimen. Dat Paul haar tussendoor ook in gebroken Italiaans probeert uit te leggen dat het niet zo fijn is dat je je hond in zo'n klein tuintje haar behoefte laat doen omdat dat gaat stinken draagt ondertussen helaas niet bij aan een direct heel warme band met de nieuwe buurvrouw.

Afijn, na wat communicatieve ingrepen mijnerzijds verloopt de kennismaking verder goed en komen we te weten dat de hond, een Mechelse herder oftewel een Lupo Belga zoals ze dat hier noemen, Athena heet en dat er ook nog een kat moet zijn die naar de naam Zeno luistert. Of, meer waarschijnlijk, niet luistert aangezien katten meestal gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. De buurvrouw heeft duidelijk een voorliefde voor Griekse goden en filosofen.

Terwijl we voorzichtig toenadering zoeken verschijnt er een klein ree dat heel kalm van het gras en de artisjokken planten in de tuin van buurman Francesco begin te knabbelen. Jonge dieren hebben altijd een positieve invloed dus uiteindelijk kijken we gedrieën amicaal naar het ree.

Blijkbaar heeft het (huis) dieren bestand in en rond het complex zich tijdens de COVID periode flink uitgebreid. Getuige ook het langdurige blafconcert dat ons afgelopen nacht langdurig uit de slaap hield.

Maar waar is Rocky?

Vaste lezers van de blog herinneren zich vast onze "vakantie kat" nog wel. Verscheen altijd steevast binnen een paar uur nadat we waren gearriveerd en de tuin hadden ontdaan van woeste begroeiing. In ieder geval altijd op tijd voor het avondeten. 😹

Nu zijn we echter al bijna 24 uur hier en is hij nog niet langs geweest. Kan komen omdat we gisteravond moe van het opknappen van de tuin, het onkruid kwam tot aan mijn oksels en we konden het pad niet meer vinden, naar onze favoriete pizzeria zijn gegaan maar normaal gesproken stond hij meestal 's ochtends ook luid om een bak brokken te miauwen voor de deur. Zou zijn Olandesi alarmering systeem niet meer werken? Ik vraag het Franca. Die heeft een treurige mededeling: Rocky non c'é piú, oftewel Rocky is er niet meer; dood waarschijnlijk. In oktober moest Franca voor een operatie aan haar knie naar het ziekenhuis en toen ze terug kwam verbleef ze een tijdje bij haar zoon in huis. 

Nadat ze weer in haar eigen apartement terug was heeft ze Rocky niet meer gezien: van de aardbodem verdwenen. Daar zitten we nu met een halve zak kattenvoer. Daar heb je natuurlijk voor zo'n hertje niks aan. Het ree lijkt overigens een vaste gast want we hebben haar ondertussen al meerdere keren gezien. Als ze ons ziet kijkt ze ons rustig en een beetje nieuwsgierig aan en graast dan rustig weer verder.

Benieuwd wat we nog meer doen gedurende ons verblijf in Toscane? Af en toe, op rustige momenten als we niet op pad zijn, werk ik de blog bij. Onderweg plaats ik regelmatig foto's en korte teksten op Polarsteps, zie https://www.polarsteps.com/Desifeetje/4090574-montecchio-here-we-come?s=404d49ca-e45a-490c-873c-c4234b08492c 

Op bezoek bij een zwangere Madonna

Na een paar dagen heerlijk uitrusten en goed gebruik maken van het zwembad (geen overbodige luxe gezien het feit dat het hier vrijwel constant boven de 33 graden is) gaan we dinsdag ochtend op pad.

Oef, dat is weer even wennen om (relatief) vroeg op te staan. Helaas blijkt de iPad andere ideeën te hebben over het volume van de wekker, d.w.z. hij geeft alleen een visuele waarschuwing en geen geluid, dus wordt het toch nog 8 uur voor we onder de douche staan. Toch non maar even snel een kop cappuccino, wat zijn we blij met de Lavazza a Modo Mio die gekocht hebben toen we hier met Pasen waren in combinatie met de melkopschuimer.

Terwijl Paul nog onder de douche staat en gaat scheren sleep ik ondertussen de bagage naar de auto, koffertje, tas met schoenen en (zwem)badspullen enz. Je zou denken dat we een week weggaan maar met dit warme weer heb je wel wat extra schone kleren nodig. Bovendien, de laatste avond gaan we bij Paolo Teverini eten en dan moet er toch ook een nette combinatie en een jurkje in het koffertje.

Afijn, om negen uur zitten we in de Skoda. Skoda? Ja, een Skoda. Je weet het nooit bij die verhuurbedrijven, ik had toch echt een Renault Clio besteld maar de kleine lettertjes zeggen natuurlijk “of vergelijkbare auto uit dezelfde categorie”. Om de een of andere reden wordt het altijd een bijna vergelijkbare auto uit ongeveer dezelfde categorie. Nou valt er wat mij betreft over te twisten of zo’n Skoda wel vergelijkbaar is… maar natuurlijk hadden ze anders ook nog wel een andere.. tegen bijbetaling van een flinke toeslag per dag.

Eerste stop is natuurlijk bij Verano’s. Weliswaar hebben we thuis al een cappuccino genomen maar Verano’s slaan we nooit over voor een cappu en dolce. Met voldoende cafeïne en suiker in ons lichaam om het een paar uur uit te houden begeven we ons op de FI-Pi-LI (voluit Strada Grande Communicazione Firenze Pisa Livorno zoals onze oude TomTom maar steeds weer bleef herhalen) en nemen vervolgens de tolweg richting Arezzo. Onze bestemming voor de komende dagen is namelijk de Arentino en de Casentino.

De Madonna del Parto of ookwel de Madonna del Latte

Na Arezzo verlaten we de tolweg om via provinciale wegen met prachtig uitzicht naar Monterchi te rijden. Vandaag en morgen bevinden we ons namelijk op de Piero della Francesca Trail. Omdat we wat later zijn dan gepland gaan we direct naar het lokale museum want dat sluit om 13:00 uur en de schat die daar bewaard wordt is de belangrijkste reden om dit plaatsje te bezoeken: De madonna del Parto, of te wel de zwangere Madonna. Nu vinden we dat wellicht een vreemde afbeelding maar in de tijd van Piero della Francesca (15^e eeuw) was dit een heel gebruikelijk thema.

Overigens is dit fresco dan wel weer heel speciaal. Piero schilderde het in 1459 in een klein kapelletje, de Santa Maria a Momentana, gebouwd op een plek waar sinds de oudheid al heidense vruchtbaarheid figuren aanbeden werden. Het kapelletje lag aan een riviertje waarvan het water de naam had dat het vrouwen hielp om zwanger te worden. Afijn, of het nu aan het water lag of aan de het schilderij of dat het eenvoudigweg een soort placebo effect was, eeuwenlang gingen vrouwen naar het kapelletje om de Madonna del Parto om bemiddeling te vragen zodat ze zwanger werden.

De madonna zelf schijnt, zoals overigens de meeste van Piero’s Madonna’s, een portret van de moeder van de schilder te zijn. Monna Romana di Perino, geboren in Monterchi, was net voordat het hij de Madonna schilderde overleden. Het is onbekend wie de opdrachtgever voor het schilderij was, maar het zou dus best kunnen dat Piero dit werk op eigen initiatief maakte als eerbetoon aan zijn moeder. 

Het is een intiem schilderij. We zien de Madonna in een tent waarvan de flappen worden opgehouden door twee engelen. Het schilderij is volledig symmetrisch en de twee engelen zijn zowel in figuur als kleur volledig gespiegeld. Binnen de beschermde ruimte die door de tent en de engelen wordt gevormd staat de hoogzwangere madonna in een eenvoudig blauwe jurk die in het midden wat wijkt over haar hoogzwangere buik. Zachtjes heeft ze haar hand op haar enorme buik gelegd waardoor deze nog meer geaccentueerd wordt. 

Zou de kleur van haar jurk verwijzen naar het jongetje dat zij draagt? Waar we zeker van kunnen zijn is dat de granaatappels die de tent decoreren een duidelijke verwijzing zijn naar het toekomstige lijden van haar baby, al is het maar omdat dit een bekend thema was in de middeleeuwse en renaissance kunst en Piero tijdens zijn opleiding zeker deze thema’s geleerd zal hebben.

De vrouwen van Monterchi op de bres ter verdediging van de Madonna

Na enkele eeuwen raakte het fresco door de vochtige omgeving waar de kapel stond dusdanig in verval dat men 1911 eeuw besloot om het voorzichtig van de muur los te maken en elders te bewaren. Dat was hoog nodig want in de 17^e eeuw was al een flink deel van het oorspronkelijke kapelletje afgebroken toen er op die plek een begraafplaats werd aangelegd en ondertussen had de Madonna del Parto ook al twee aardbevingen overleefd die een groot deel van de omgeving in puin hadden gelegd.

Na enkele jaren in de pinacotheek van Sansepolcro tentoongesteld te zijn kreeg de Madonna del Parto weer een eigen plekje in de kapel van de begraafplaats. In 1944 werd ze naar een veilige plek gebracht om te schuilen voor de bommen en om uit handen van de Duitsers te blijven.

De twee kunsthistorici die het kunstwerk kwamen ophalen werden in eerste instantie echter aangezien voor verklede Duitsers en een groot deel van de vrouwen van Monterchi verzamelde zich om het kunstwerk te beschermen waarbij ze alle klokken in het dorp luidden en ook alle boeren en buitenlui met knuppels en schoffels op de been brachten ter verdediging van hun Madonna. Nadat de situatie was opgehelderd werd de Madonna alsnog in veiligheid gebracht en overleefde ze de oorlog. Gelukkig heeft ze tegenwoordig een eigen museum net buiten de middeleeuwse muren van het plaatsje.

Dat de Madonna ook heden ten dage nog erg populair is blijkt wel uit de grote hoeveelheid post die ze nog steeds krijgt.

 

De Madonna del Parto is zo’n meesterwerk waar je uren naar kunt kijken. We zijn de enige in de afgeschermde ruimte waar ze mooi uitgelicht hangt. Uitgebreid bekijken we het fresco en de interessante uitleg over de mathematische precisie waarmee della Francesca het kunstwerk schilderde. Piero was namelijk niet alleen een schilder maar ook een mathematicus. Het kunstwerk is dan ook opgebouwd uit een aantal driehoeken en andere mathematische figuren. Ook het perspectief is prachtig. Helaas wordt het veel te snel 1 uur en moeten we het museum verlaten omdat het gaat sluiten.

De vorige keer dat we in Monterchi waren hadden we haast omdat we ook nog op tijd in Sansepolcro wilden zijn om daar de Pinacoteca te bezoeken, maar nu nemen we uitgebreid de tijd om het plaatsje te gaan bekijken en te gaan lunchen. We hebben de vorige keer echt iets gemist want het is eigenlijk een heel leuk plaatsje met een prachtig uitzicht vanaf het terras voor de Rocca.

 

Voordat we richting onze eindbestemming van vandaag gaan bezoeken we eerst nog Citta di Castello, ook een leuk plaatsje maar net te groot om goed in een uurtje te bekijken. Wellicht moeten we hier nog maar eens terug komen, nu drijft de dreigende regen en onweer ons richting ons einddoel voor vandaag: Anghiari.

Moeder, wat is het heet

Ik klaag niet snel over het weer en kan goed tegen de warmte maar de temperaturen hier in Toscane zijn eind juni wat je normaal pas zou mogen verwachten in augustus.

Het is zaterdagmiddag en ik zit met mijn laptopje op het overdekte (gelukkig maar) terras van Bar La Terrazza, onze favoriete bar in Peccioli met, de naam zegt het al, een enorm terras aan de achterkant dat een beetje boven de omgang van het oude dorp hangt en een spectaculair uitzicht biedt over de heuvels rond Peccioli. Van hieruit zie ik de strada bianca die, zou ik zo gek zijn om dat met 34+ graden te gaan doen, mijn wandelweg van Peccioli naar Montecchio is.

Doel van ons bezoek vandaag: Paul wil graag de wedstrijd tussen de Oranje Leeuwinnen (Le Lionesse Arancione is dat letterlijk vertaald in het Italiaans) en la Squadra Azzura (het Italiaanse team) zien. Leek ons leuk om dat te gaan bekijken in de bar met wat Italianen. Het speelt hier echter niet erg heb ik het idee, want eerst kwamen er nog 2 mannetjes bij Paul staan kijken maar nu zit hij wat zielig alleen op een barkruk naar de TV te kijken. Gelukkig hangt er naast de TV wel een ventilatore die zorgt dat hij het hoofd een beetje koel houdt.

Ik heb me op het terras neergezet, ook vlak bij een ventilator die voor enige verkoeling zorgt.

Na 70 minuten scoort Nederland. Iedereen (nou 3 personen dan) zijn het er over eens dat dat terecht is, maar de oude patroon van de bar (hij heeft de bar ondertussen aan de jongere generatie overgedragen) baalt er toch een beetje van. Misschien hadden we bij de Circolo in ons dorp moeten gaan kijken, want onze vriend Stefano Panicacci is ook aan het kijken zie ik op Facebook.

Donderdagavond zijn we, helaas weer met een ruim uur vertraging wat onderhand standaard lijkt bij Transavia, vertrokken vanaf Rotterdam Airport naar Pisa. De vlucht verliep verder voorspoedig maar 22:30 is echt een beetje laat voor een Pizza, hoewel Via Nova nog wel open was. Dus na een glas rode wijn op het trapje van het oerwoud dat voor ons tuintje moet doorgaan was het tijd om naar bed te gaan en te proberen bij een binnentemperatuur van 30 graden te slapen.
Alle ramen en luiken tegen elkaar open dus maar en de ventilator op maximaal. Gelukkig waren we erg moe dus uiteindelijk lukt het toch nog wel om iets te slapen.

Vrijdagochtend moeten we er na een bezoekje aan Marco, onze Alimentarista, en een ontbijt toch echt aan geloven: het gras en onkruid staat nu tot onze kuiten maar als we daar niet snel wat aan doen dat staat het tot de oksels. We halen dus de trimmer en de elektrische heggenschaar (dank paps, dat scheelt een slok op een borrel) uit de kast en gaan aan de slag. De Italiaanse buren zullen wel denken: Sono pazzi, questi Rotterodamodesi. Ja dat moet natuurlijk Olandesi zijn, maar dan krijg je geen SPQR. Wie gaat er nou op het heetst van de dag als paarden aan het werk.  Het zweet gutst me na 10 minuten over mijn rug en er zitten wat verachte vochtplekken in mijn katoenen broek. Maar ja, het gras trimmen op sandalen en in korte broek is net iets te gevaarlijk.

Gelukkig heeft de trimmer het gras en onkruid snel een stuk korter, hoewel het daarna niet zo goed meer lijkt te gaan. Nadat ik het apparaat uit elkaar gehaald heb blijkt ook wel waarom, de nylon draad is er uit gelopen omdat deze aan een kant vast gesmolten is. Nadat dat is verholpen doet hij het weer als een zonnetje en verschijnen de flagstones van ons tuinpad weer. Ondertussen haalt Paul halsbrekende  capriolen uit met een trap en een elektrische heggenschaar. Ik krijg het er benauwd van en na een paar keer flink op hem inspreken pakt hij de boel toch wat verstandiger aan. Ondertussen heeft hij naast onze eigen heg ook het tropische regenwoud dat voor het tuintje van onze Italiaanse co-eigenaar moet doorgaan wat onderhanden genomen. Niet dat het er nu heel netjes van is geworden maar we zijn er nu in ieder geval weer zeker van dat er tussen het groen geen olifanten en dinosaurussen meer verborgen staan.

Nog even alles opruimen en dan sist het als we in het zwembad ploffen. Dat lag er dit keer in ieder geval netjes bij met de Robot er nog in. Er zitten zelfs lampen op de muur van het zwembad die een prachtig licht geven bij avond. Piano, Piano begint het ergens op te lijken. Tot half 4 blijven we tot aan onze hals in het zwembad zitten en dan snel douchen. Om 16:00 hebben we een afspraak bij de Cantina van Le Palaie om een paar dozen wit en rosé in te kopen. Netjes gereserveerd via hun website waar zo'n handige reserveringsmodule op staat. Je weet wel, zo'n kalender waar je de dag uitkiest en dan een tijdblok kan kiezen waarop je langs wilt komen.
Compleet met een nette bevestiging en gisteren nog keurig een herinneringsmailtje dat je een afspraak hebt en of je even wilt afzeggen als je niet kan. Zit dus wel snor zou je zeggen, fout....

Er is wel iemand aanwezig, die nadat we in gesprek zijn geraakt de wijnmaker zelf blijkt te zijn. Van een afspraak weet hij echter niets en die reserveringsmodule op de website kent hij al helemaal niet. Iedereen belt altijd gewoon voor een afspraak.
Afijn, gelukkig is het geen probleem en neemt hij ons mee naar de Cantina. Daar is het fantastisch koel en heel mooi en nieuw. Prachtige metalen vaten en een aparte afdeling waar de rode wijn op hout gelagerd wordt. Daarna neemt hij ons mee naar boven waar we kunnen proeven. Helaas daar geen airo. Wel heerlijke wijn, dus we nemen een doos wit (Viognier) en een doos rosé en nog wat losse flessen rood. Bij het afscheid krijgen we een fles Traminer (wit) dat is een beetje een experiment, daar hebben ze afgelopen jaar 1 ketel van gemaakt.

Vervolgens even water halen en boodschappen doen.
Als ik 's avonds de BBQ roodgloeiend heb gestookt en de bistecca erop gooi verschijnt ons vriendje Rocky, de grijswitte kat. Die is dus ook nog steeds geen vegetariër geworden.

Ondertussen hebben de Oranje Leeuwinnen de Azzuri dames verslagen en is Nederland dus door naar de halve finales. Dat zal lastig worden om een plekje te vinden om te kijken want het damesvoetbal speelde hier toch al niet zo en nu Italië eruit ligt....

Nog even op mijn gemak mijn Spritz (je moet toch wat doen om Oranje te ondersteunen) opdrinken en dan gaan we nog maar wat in ons zwembad hangen voordat we vanavond lekker in de tuin bij Bacciomeo gaan dineren. Een top restaurant enkele dorpen verder, in Palaia, zeker een aanrader.

Keep calm and stay in the pool!

Naar de Garfagnana

De vakantiedagen tikken nu steeds sneller weg dus wordt het weer tijd om op pad te gaan. Helaas wel met een enorme hoofdpijn schuin boven mijn rechteroog opgestaan en dit straalt door naar mijn kaak. Met 2 paracetamol achter mijn kiezen vertrekkende we toch maar richting de Garfagnana, het bergachtige noorden van Toscane.

De eerste stop is bij Verano’s voor een cornetto en koffie maar mijn maag is nog van streek van de paracetamol dus het smaakt me niet zo. 

 

 

 

Eerste plaats op mijn custom Made Google map is Cappannori, een plaats ten Noordoosten van Luca, waar een aantal villa’s ligt, waaronder de Villa Reale di Marlia, die ooit werd aangekocht door de zus van Napoleon.

 

 

De villa zelf is in restauratie maar de zeer uitgebreide en prachtige tuinen zijn te bezichtigen. Helaas zijn de camelia’s “out of season”, voor de beroemde Camelia Walk met de zeker 30 verschillende soorten moeten we dus nog een keer in februari of maart terug komen. Er zijn echter genoeg andere mooie dingen te zien, waaronder het uitzicht op de villa over het meer, de Spaanse (water) tuinen, het groene theater, de Italiaanse tuinen, het Palazzina dell’ orologio enz. en niet tevergeten de enorme limonaia met honderden citrusboompjes in enorme antieke terracotta potten.

Het complex is een paar jaar geleden door een jong Zwitsers echtpaar aangekocht dat helemaal verliefd geworden was op het landgoed. Laten we hopen dat ze ook verliefd op elkaar blijven wantten ze aardig op weg waren om de gebouwen en tuinen weer in ere te herstellen en het achterstallig onderhoud weg te werken kwam er een hele hevige storm die een groot deel van de eeuwenoude, monumentale bomen rond het meer omver blies. Dan kan je relatie toch weleen stormverzekering gebruiken zou ik denken.

Uit de tuinen gekomen komen zien we als we terug rijden naar de weg een leuke Osteria liggen. Voedsel zal mijn maag goed doen, maar een glaasje wijn sla ik toch nog maar even over.

Langs de rivier de Serchio slingeren we gelijkelijk naar het noorden en stappen we soms even uit in een plaatsje tot we uitkomen in Barga. Hier kijken we op ons gemak rond. We overwegen om er te overnachten want er zijn Piazzette (pleintjes met pop-up restaurantjes, muziek, theater, enz) maar we besluiten na een uitgebreide verkenning van het plaatsje toch maar door te rijden naar Castelnuovo del Garfagnana. Kan namelijk ook best gehorig worden zo’n festival en ik ben non niet helemaal optimaal, mijn hoofdpijn begint ook weer terug te komen, niet helemaal in festival modus dus. Bovendien leert de ervaring dat het op donderdagavond altijd een beetje lauw opgang komt....

prachtige kansel in de Duomo van Barga

Overigens was dit niet voor het eerst dat we in Barga waren. Toen we 10 jaar geleden gingen kijken voor een huis in Toscane hebben we eerst in dit deel gekeken. We ontmoetten toen onze makelaar (een Italiaan met een enorm Schots accent) in Barga. Ondanks dat we best heel mooie huizen zagen bleek dit toch niet de juiste omgeving voor ons. De bergen kwamen op me af en het was ook veel verder rijden naar bezienswaardigheden dan vanaf de plek waar we nu zitten.

Wat me wel altijd is bij gebleven is dat er met deze makelaar op een gegeven moment bij een huis kwamen waarvan de toegang met een metalen staaf gebarricadeerd was. Het huis bleek eigendom van twee oude zusters, die ruzie hadden gekregen over de verkoop van het huis. De ene had daarop het huis laten vergrendelen maar dat wist de makelaar niet en die stond er dus een beetje beteuterd bij te kijken met zijn sleutelbos... Dat huis is het dus in ieder geval niet geworden maar het was wel een mooie waarschuwing voor het wespennest dat het Italiaanse eigendomsrecht is.