maandag 17 november 2014

Fotogenieke reuzen in het Toscaanse landschap

De zon schijnt nog steeds, maar af en toe komen er ook wat wolken. Mooi weer om naar Peccioli te wandelen voor een bezoek aan de markt. Na het ontbijt trekken we daarom de wandelschoenen aan en gaan op pad.

Vanuit het dorp lopen we het grindpad op en komen langs de boerderij die bij de wijnvelden en olijfbomen hoort en even later lopen we tussen de olijfbomen door naar beneden. De boer heeft de afgelopen week het hele pad weer wat gefatsoeneerd door er met de laadbak van zijn trekker overheen te gaan. Het was ook hard nodig, want afgelopen zomer zaten er zulke diepe voren in dat je hier bijna niet kon lopen. 
De olijven zijn er, in tegenstelling tot vorige jaren, allemaal al af. De druiven natuurlijk ook, maar dat is normaal voor de tijd van het jaar. Wat niet normaal is, is dat de druivenranken nog niet zijn gesnoeid. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de olijven na de heftige hagelbui van medio oktober plotseling geoogst moesten worden, althans wat er van over is want het grootste deel van zowel de druiven- als de olijfoogst is mislukt.

Tussen de cipressen, door een stukje bos en vervolgens tussen de velden door lopen we naar Peccioli. Daarbij hebben we steeds uitzicht op de aparte klokkentoren van de San Verano.

De reuzen bewaken van 2 kanten het theater
Het laatste stukje is een venijnige klim, maar we worden beloond door een geweldig uitzicht op de stenen reuzen bij Anfiteatro Fonte Mazzolla. Deze giganten lagen oorspronkelijk bij de vuilstortplaats in Legoli. (deze vuilstortplaats helpt zo'n beetje heel Toscane van haar afval af, maar dat is een mooi verhaal voor een volgende blog). 

Vorig jaar vroeg Andrea Bocelli of hij de giganten mocht lenen voor zijn Teatro del Silenzio. Onze reuzen dienden als achtergrond bij het concert dat hij in 2013 verzorgde.
Daarmee bracht hij het stadsbestuur van Peccioli op een idee, want afgelopen zomer werden de reuzen opgesteld als decor bij het Undici Lune festival. (meer hierover in de blog "Al pieno di lune" van afgelopen juli. Ondertussen lijkt het erop dat de reuzen een permanent plaatsje hebben gekregen bij het openluchttheater. Daar komen ze in ieder geval heel mooi tot hun recht en ze vinden het er vast lekkerder ruiken dan op hun oorspronkelijke plek.

Hondje haalt even een frisse neus
Als we Peccioli inlopen zien we een klein hondje dat door zijn bazinnetje even tijdelijk buiten het raam geparkeerd is om te luchten. Op zijn gemakje bekijkt hij de voetgangers die voorbij komen. Voor het beestje is het te hopen dat hij vandaag nog wel een keer echt wordt uitgelaten. 

De markt begint al een beetje ten einde te lopen en het is vrij rustig. Er zijn ook minder kramen dan afgelopen zomer. De schoenenkraam, twee kramen met kleding en een kraam met kussentjes, kleedjes en linnengoed. Verder nog wat groenten en de viskar. Dat was het wel zo'n beetje. We zijn er dus zo doorheen.

Na zo'n wandeling verwennen we onszelf met een paar heerlijke cappuccino's en een lekkere dolce bij de oude mevrouw Ferretti van La Vecchia Carraia. Heerlijke sfoglia gevuld met peer en ricotta, mandorle (amandelen) of room. 

Als we de terugweg aanvangen vallen er enkele spetters regen, maar gelukkig zet het niet echt door. Onderweg schuilen we nog even 3 minuten onder een boom maar daarna trekt de lucht weer open. Net voordat we de verharde weg in Montecchio weer inlopen zien we nog een klein slangetje op het pad rond kronkelen. Hij of zij - dat is bij slangen nogal lastig te zien - lijkt wel een beetje beduusd van de auto die ons net voorbij kwam rijden. Wellicht heeft het diertje toch een klein tikje gehad of is het gewoon geschrokken.
Dit is nog maar een heel kleintje, maar we hebben ook wel eens grotere gezien, ze kunnen namelijk ruim een meter worden. 
Blijkbaar waren er de afgelopen tijd een geboortegolf geweest, want 50 meter ervoor zagen we nog een platgereden, uitgedroogd exemplaar op het pad liggen, dat ongeveer even groot was als deze.

Wat is ie groot hè, ma?





 

maandag 3 november 2014

No Service

We doen lekker rustig aan, het zonnetje schijnt nog steeds dus zitten we 's ochtends lekker met onze snuit in de zon op het terrasje. Mijn gezicht begint zelfs al wat roodbruin te worden.
Vanmorgen hebben we zo waar weer eens een ontbijt op met heerlijk Toscaans brood en enorme plakken mortadella, gehaald bij Marco. Een mens kan per slot van rekening niet alleen op brood leven. Marco weet dat als geen ander, want hij noemt zijn winkel niet voor niets Non Solo Pane (niet bij brood alleen).

Tegen half 3 verdwijnt de zon achter de boom, dan koelt het ook snel af. We drinken in de keuken even een drankje met wat prosciutto erbij en dan gaan we richting de schoenenwinkel in Ponsacco.
Vorige keer heb ik daar mooie Laura Biagiotti laarzen gekocht maar ik kan nu niet slagen. Vind er niet veel bij zitten.
Bij de Lidl slagen we wel, allemaal potjes met heerlijke antipasti smeerseltjes en luxe sauzen voor de pasta. Heel ander assortiment dan in Nederland. Ze hebben ook gevulde gnocchi, die nemen we mee om komende week uit te proberen. Er staat ondertussen al een aardig doosje klaar met potjes die straks met de auto naar Nederland vervoerd moeten worden: truffelpasta's, sausen, truffelolie, flessen van 5 liter olijfolie, kortom alles wat Ryanair altijd uit mijn handbagage censureert.

Eén van de dingen die met de auto meegaan is olijfolie


In Pontedera gaan we langs de Vodafone want de Italiaanse sim kaarten voor de iPad doen het al dagen niet en zeggen steeds no service. Blijkt dat ze meer dan een jaar niet opgeladen zijn, hetgeen klopt want omdat het opladen zo lastig ging heeft Paul er een flink bedrag per kaart op laten zetten toen we vorig jaar in Venetië waren. De laatste kaart heb ik één jaar en 7 dagen geleden nog opgewaardeerd blijkt als ik het thuis nog eens nakijk. Nu zijn ze dus echter direct definitief vervallen omdat je minimaal 1x per jaar moet opladen. Volgens de medewerkers in de winkel is het ook niet mogelijk om alsnog op te waarderen en dan te reactiveren. Er zit niets anders op dan een nieuw kaartje te kopen. Ik plan maar direct tot 2025 oplaad momenten in mijn elektronische agenda.

Voor de Vodafone heb ik maar één gedachte over: ik vind het "No Service".

zondag 2 november 2014

Volterra voor lekkerbekken (Volterragusto)


Het is nog steeds prachtig weer, de andere helft van de panettone verorberen we als ontbijt.
Na eerst nog even lekker in het zonnetje gezeten te hebben vertrekken we naar Volterra. Het is Volterragusto (gusto = smaak, lekker) en de mercato del tartufo is nog tot en met vandaag.

Heerlijk, dat je gewoon weer fatsoenlijk kunt lopen door de smalle straten van Volterra, dat was in juli wel anders met al die toeristen. Nu zijn het vooral de Italianen zelf die op de kramen met allerlei Toscaanse lekkernijen af komen.
Straatje in Volterra
Bij binnenkomst krijgen we een pak speciaal zout uit Volterra, gewonnen in Saline di Volterra, hier vlak bij. (Met Paul wil ik nog een keer via het tracé van de opgeheven spoorlijn van Volterra naar Saline lopen). We proeven stukjes brood met allerlei smeerseltjes met truffel erop en diverse worsten van o.a. Wild zwijn en diverse kazen. Naast het pak zout belanden al snel diverse potjes met truffel smeersels en sausen, een fles truffelolie en diverse potjes honing in de rugzak. Een panforte erbij... Oef, was eigenlijk toch niet zo'n goed idee zo'n pak zout, maar ja, wel heel speciaal zout hé.
Met een loodzware rugzak sjouw ik vervolgens door Volterra.

Ik laat mijn ouders nog even het kapelletje van de Misericordia zien met de 17e en 18e eeuwse draagbaren, beschermende kleding (nee, niet tegen Ebola maar wel tegen andere besmettelijke ziektes) en de voorloper van de moderne ambulance. 

17e eeuwse draagbaar in de kapel van de Misericordia, Volterra
We lopen een stuk langs/over de stadsmuur van Volterra en ik zie straatjes waar ik ook nog nooit geweest ben. Van bovenaf bekijken we nog het Romeinse theater dat in deze tijd van het jaar vooral bevolkt wordt door katten. Langs het oude fortezza (nu heel toepasselijk een gevangenis) lopen we weer richting auto.

Gelukkig is de Conad open op zondag en dus zitten we 's avonds aan een mooie bistecca met aardappeltjes met knoflook en rozemarijn uit de oven. Heerlijk gerecht maar je moet ´s nachts wel een fles water naast je bed zetten en voor de volgende dag geen afspraak bij de tandarts of een sollicitatiegesprek hebben.
Voor de liefhebbers voeg ik het recept bij.

Aardappels met knoflook en rozemarijn uit de oven
Ingrediënten:
ca. 2 a 3 aardappels per persoon, ca. 2 a 3 tenen knoflook per persoon, flinke bos rozemarijn.

Voorbereiden:
aardappels schillen of goed afspoelen en afborstelen (afhankelijk of je de schil wilt laten zitten, beide kan).
Knoflooktenen op snijplank leggen en met een flinke klap met de platte kant van het koksmes pletten. Schilletje eraf halen (gaat heel makkelijk als ze geplet zijn) of gewoon laten zitten. Tenen in 2 of 3 stukken hakken, afhankelijk van grootte.
Rozemarijnnaaldjes van de takjes ritsen (paar kleine takjes met naalden overhouden voor garnering).

Geheel met een beetje olijfolie (extra vergine) in een kom mixen. Overdoen in een ingevette, platte ovenschaal en er grof zeezout over strooien. Garneren met de takjes rozemarijn en zorgen dat de knoflook een beetje goed verdeeld is over de schaal.
Oven voorverwarmen (doe ik overigens nooit, oven wordt vanzelf warm als het erin staat)

Bereiden:
Ongeveer een uurtje in de oven op ca. 220 graden.

Lekker bij gevogelte, biefstuk en eigenlijk verder alle vleessoorten.
Lekkere rode wijn erbij serveren.



zaterdag 1 november 2014

Je eigen, niet-ecologische, kropje sla

1 november, het zonnetje schijnt, de koffie staat klaar en... er is geen ontbijt. Nee, want het is vandaag 1 november, allerzielen en dan is het in Italië feest en zijn de winkels gesloten.
Non sole pane maar ook non solo Marco, niente, geen mortadella, geen prosciuto.
Gelukkig hebben we wel panettone dus nemen we een flink stuk van deze lekkernij die het midden houdt tussen brood en cake, maar dan met een licht citrussmaakje en geconfijte vruchten. Ook geen straf.

Het is een werkelijk prachtig mooie, warme dag dus zitten we lekker in de zon op het terrasje tot de zon achter de boom verdwijnt. Daarna een heerlijk ontspannende wandeling naar de madonna delle Serre. De laagstaande zon werpt een gouden gloed op de toch al mooi rood en geel kleurende bladeren van de druivenranken.


Als we terugkomen is de zon nog even terug op het terras. Achterbuurman Francesco en zijn vrouw zijn bezig met hun moestuintje. Het gaat allemaal niet zo makkelijk meer want ze zijn niet zo goed meer te been en zij loopt met een stok nadat ze vorig jaar haar heup heeft gebroken.
Samen zoeken ze een mooi kropje sla uit voor het avondeten. Blijkbaar zitten er slakken of beestjes op want er komt een stooibus aan te pas. Daar gaat mijn illusie van biologisch en ecologisch verantwoord eten. De hele tuin en alle kropjes sla worden onder de loep genomen. Buurvrouw hanteert zelf de strooibus, met haar stok in de andere hand. Over het grindpad omlaag en daarna weer moeizaam saampjes omhoog. Toch blijven ze zo in beweging. Iedereen loopt hier gewoon tot hele hoge leeftijd. Nog nooit een rollator of iets degelijks hier gezien.

'S avonds gaan we maar bij gebrek aan boodschappen uit eten bij Il Ponte. Omdat er twee party's zijn komen we in een zijzaaltje. Blijkt een stukje gezelliger dan waar we normaal zitten. Prima gegeten weer, lekkere warme en koude vis antipasti en heerlijke pappardelle al Cinghiale (wildzwijn).




vrijdag 18 juli 2014

Wandelen met uitzicht op het Manhattan van Toscane


Tot mijn grote verbazing zei Paul gisteravond: "heb je nog een leuke wandelroute voor morgen?"
Hij heeft de smaak van het wandelen blijkbaar te pakken. Mij hoor je daarover niet klagen, dus ik zocht direct een mooie route op.
We hebben een Duits wandelgidsje waarin hele mooie routes staan die ook met Duitse gründlichkeit beschreven zijn en dus prima te lopen. Een hele enkele keer vragen we ons de betekenis van een woord af omdat er soms nogal een archaïsch taalgebruik gebezigd wordt.

Woontorens

Voor vandaag hebben we een mooie route rond Montauto op het programma staan, een plaatsje in de buurt van San Gimignano. We vertrekken dus met rugzakken vol flesjes water, fotocamera en een klein noodransoen richting de stad van de 14 (nog overgebleven) woontorens. De torens zijn tussen de 12e en 14e eeuw door rijke families opgetrokken. Op het hoogtepunt stonden er 72 van deze torens in de stad. Deze dienden niet alleen als woning maar waren ook direct een soort verdedigingswerk. De belangrijkste families van de stad vochten onderling namelijk nogal en konden zich in de torens terugtrekken. Veel van de torens hadden daarom ook hun ingang op één van de hoger gelegen verdiepingen. De torens van de families die verloren werden als het ware "onthoofd". De torens werden daardoor een stuk korter of werden uiteindelijk met de grond gelijk gemaakt.

Het is een prachtig stadje waar we al regelmatig zijn geweest maar dat in deze tijd van het jaar wel heel erg vol is met toeristen. Wij laten het plaatsje zelf echter deze keer links liggen en rijden door naar Montauto.

Montauto

Dit blijkt een heel leuk, klein plaatsje (borgo) op de top van een heuvel (hoe kan het ook anders in Toscane). Vandaag is het, in tegenstelling tot bij de wandeling in Volpaia, prachtig weer. We gaan dan ook direct van start in de korte broek, maar nemen eerst nog even een selfie met één van de karakteristieke gebouwen van het dorp op de achtergrond.

De mooie tocht gaat door olijfboomgaarden, cypressenlanen en langs heel veel wijngaarden. Regelmatig hebben we een mooi uitzicht op San Gimignano in de verte. Regelmatig wordt er even stilgestaan om foto's te nemen. Die foto opportunities zijn bovendien een mooie gelegenheid om even op adem te komen want naast het feit dat het uitzicht soms adembenemend is benemen de toch vrij steile paden en landwegen ons ook regelmatig de adem.

Op een gegeven moment lopen we een stuk door een bos. Ineens zien we een Zwitserse auto in het bos langs de kant van de weg staan. Die staat er duidelijk al wat maanden, want hij zit dik onder het stof en de achterwielen ontbreken. We vragen ons af hoe zo'n Zwitserse auto hier verzeild is geraakt en wat er met de bestuurder is gebeurd. Even later komen we langs een heel lelijk groot gebouw, dat absoluut niet in het landschap past. Het blijkt een gevangenis te zijn. Wellicht dat er hier een link te vinden is met de verlaten auto in het bos?


Vlak na de gevangenis gaat de weg weer omhoog en komen we gelukkig weer door een leuk gehucht (Ranza). We komen langs een soort bed en breakfast met allemaal oranje parasols en andere oranje details. Vast gerund door Nederlanders.
Na een paar huizen vervolgen we onze route weer, op weg naar alweer een volgend dorpje. Dat is wat het wandelen in Toscane zo leuk maakt. Goede, brede paden, mooie uitzichten en regelmatig een schattig dorpje. Rond een uur of 1 komen we in San Donato, een heel charmant plaatsje met twee bed and breakfasts en een enoteca. "Ha, lunchtijd" denken we en melden bij de enoteca. Deze wordt helaas gerund door een nogal knorrige oudere man die direct duidelijk maakt dat hier van eten geen sprake is. Jammer, want we zouden eigenlijk wel wat lusten en het is nog wel een stuk lopen naar Montauto.

Agriturismo Fattoria Voltrona

Gelukkig komen we even verder tussen de wijnvelden een grote agriturismo tegen met een terras dat heerlijk overkapt in het zonnetje licht, met uitzicht op wijnvelden en een meer. Voorzichtig vragen we aan de eigenares of "mensen van buiten" ook een hapje kunnen eten. Deze dame is heel vriendelijk en geeft aan dat het geen enkel probleem is: "zoek lekker een mooi plaatsje uit, dan kom ik jullie zo een lekker glaasje zelfgemaakte wijn brengen". Helaas blijkt de grill niet aan voor een lekker stuk vlees, maar heerlijke antipasti gevolgd door een heerlijke pasta is ook niet verkeerd.
Voldaan vervolgen we onze tocht  naar Montauto.

Daarbij komen we eerst nog langs een mooie veldweg met cipressen waarbij we het dorpje met het karakteristieke kerkje al weer op de heuvel zien liggen. Die heuvel voorspelt nog een stevig klimmetje aan het eind van de route.

Deze klim blijkt uiteindelijk dwars tussen de druivenranken door omhoog naar het plaatsje te lopen, hetgeen nog een mooie foto van de druivenstruiken oplevert. Moe maar voldaan arriveren we weer op de parkeerplaats voor het kerkje waar we net nog op uitkeken.
Vanaf de parkeerplaats hebben we voor de laatste maal een schitterend uitzicht op het Manhattan van Toscane.




























woensdag 16 juli 2014

Mekkerende geiten aan het strand en drijvende tompoezen in het zwembad

Woensdag 16 juli
De zon schijnt volop, mooie dag om naar zee te gaan. We vertrekken richting Tirrenia, maar vanzelfsprekend doen we eerst een tussenstop bij Verano's voor een heerlijke cappuccino en lekkere dolci.

In Tirrenia aangekomen is het behoorlijk wat drukker dan normaal gesproken als we hier in voor- of najaar gaan wandelen. We parkeren de auto daarom maar op het terrein van een Bagno Alma en huren een parasol, bedje en twee ligstoelen. Het is heerlijk op het strand en nog redelijk rustig om ons heen. 

Tot er naast ons twee vreselijke oude dames komen, die overal commentaar op hebben en daar tussendoor ruzie met elkaar maken: over wie er het eerste in zee mag, waarom het zo lang duurde voordat de auto geparkeerd was, waarom die mensen hiernaast (wij dus) zo dichtbij zitten (wij zaten er al toen ze kwamen, en ja, de uitbater probeert zijn stuk strand zo efficiënt mogelijk te benutten).
We verdiepen ons nog wat verder in de e-reader en negeren de dames. Een wat simpele jongen die even verderop ligt kan enorm goed een geit nadoen. Dat doet hij dus ook de hele tijd. Wij vinden het niet zo erg, want het geeft wel een lekker landelijk effect en is in ieder geval interessanter om naar te luisteren dan het gemekker van die twee ouwe geiten naast ons.

De lunch nuttigen we in het simpele cafetaria dat bij de badgelegenheid hoort. Sommige van die bagni hebben hele goede, mooi verzorgde restaurants. Deze is echter wat simpeler en het eten wordt geserveerd op plastic bordjes. De kwaliteit van het eten is er echter niet minder om. We hebben een lekkere pasta, fritto misto en octopussalade. Op de terugweg halen we een mooie steak die de slager vers voor ons afhakt. Heerlijk op de BBQ. Lekkere aardappeltjes met rozemarijn en knoflook uit de oven erbij en een goed glas rode wijn. Ze hebben in Toscane helemaal gelijk: een goed gerecht bestaat uit maximaal 5 ingrediënten. Less is more.

Donderdag 17 juli
Heerlijk rustig op het ligbedje bij ons eigen zwembad en drijvend op de opblaasbare Hema tompoes. Helaas moet ik er na een uurtje wel steeds wat extra lucht inblazen want hij wordt steeds net zo slap als de echte tompoezen van de Hema.





Na het aperitief in de tuin vluchten we op een gegeven moment naar de Pizzeria in 
La Rosa omdat de tuinman met zijn gifspuit komt om de zanzare te bestrijden. 

Mooi Italiaans woord voor muggen trouwens, Zanzare. Het klinkt zoals het vreselijke geluid dat die beesten maken. In het Italiaans heb je meer van dat soort woorden waarvan de klank staat voor het object of dier dat het woord weergeeft. Ze noemen dat een onomatopeo. In het Nederlands kennen we dit ook, bijvoorbeeld de Koekoek, die ook is genoemd naar het geluid dat hij maakt.

De pizza's bij de pizzeria in La Rosa zijn wel lekker knapperig, net als altijd. Van de hoogte van de rekening rol je van je stoel van het lachen. In Nederland ben je dat bedrag kwijt als je in je eentje een pizza gaat eten.

dinsdag 15 juli 2014

Acqua Buona

Dinsdagochtend, 15 juli
bij tijds op want we gaan naar Peccioli, het VVV organiseert namelijk dinsdags een rondleiding door het dorp. We hopen er nog wat nieuwe wetenswaardigheden op te steken. Eerst doen we even een cappuccino met een lekkere sfoglia alla mela bij Ferretti (la vecchia Carraia).  

Dan lopen we naar Ariana and Friends van het VVV. We verwachten zo'n beetje de enigen te zijn, want zo toeristisch is het dorp niet, denken we. Bij aankomst valt dat vies tegen. Het stadje is tegenwoordig een "Albergo diffusi", hetgeen betekent dat diverse huizen en appartementen in het dorp als hotelkamer verhuurd worden. Het staat dus vol met toeristen en kuddes kinderen bij het VVV. Paul trekt al een gezicht van "hier heb ik geen zin an" en probeert al stiekem richting bar La Terrazza te sluipen. We proberen het nog wel even, maar nadat we een kwartier hebben staan wachten op de groep die met de lift naarboven gaat en na 10 minuten verspreiden van folders die we al hebben door de gids is het enthousiasme flink bekoeld. Als we vervolgens zonder verdere uitleg in de kerk neergezet worden waar we al ettelijke malen geweest zijn haken we af en sluipen we snel richting Ferretti om nog een kopje koffie te halen en een krantje te lezen. We doen wel onze eigen tour door het dorp en ontdekken toch nog iets dat eerder niet was opgevallen, namelijk dat één van de garages vroeger eigenlijk een stal was.



Daarna kopen we nog wat kussentjes voor de tuinstoelen op de markt en gaan gezellig even bij Monika's winkeltje (Carpe Diem) langs om bij te kletsen. 

Mooi moment ook om boodschappen te doen en water te gaan tappen.

Dat water halen verdient wat toelichting. In Italië drinkt niemand water uit de kraan. Niet omdat het niet zou kunnen, maar omdat men van oudsher altijd al water uit flessen drinkt. En omdat er in sommige gebieden nogal een chloor smaak aan het water zit. 
Gevolg is dat er jaarlijks enorme hoeveelheden plastic flessen water gekocht worden en op de vuilnishoop belanden. Omdat men hier in Toscane behoorlijk milieu bewust is heeft de acque Spa in flink wat dorpen een "Acqua Buona" watertap installatie neergezet waar je je flessen gewoon met bronwater kunt vullen. Tegen de verwachting in zijn die dingen razend populair en je ziet er dus iedereen zijn plastic flessen maar ook glazen 5 liter olijfolie flessen met water vullen. Bovendien vormt het de zoveelste plek voor gepensioneerde mannetjes om gezellig keuvelend rond te hangen... De grote vraag blijft natuurlijk in hoeverre dit water nu zo heel anders is als het water uit de kraan (er zit wel duidelijk minder kalk in).

maandag 14 juli 2014

Al pieno di lune: concert bij volle maan

Zondagavond worden we uitgenodigd door Aldo en Monika (onze Italiaanse bovenbuurman en van oorsprong Hongaarse bovenbuurvrouw) om de finale van het WK bij hen te komen kijken. Aldo heeft heerlijke pasta carbonara voor ons gemaakt en een heerlijke "Parmigiana" (melanzane alla parmigiana).
We gaan er vanuit dat Duitsland wint, per slot van rekening is voetbal een spelletje met 2x 11 spelers en een bal, waarbij Duitsland altijd wint. Bovendien zijn we niet zo onder de indruk van Argentinië.
Afijn, hoewel het erg lang duurt komt onze voorspelling inderdaad uit.

Melanzane alla parmigiana (mijn recept, want het recept van Aldo moet ik hem zeker nog een keer ontfutselen):
Ingrediënten
tomaten, beetje knoflook, basilicum, aubergine, mozzarella, parmezaanse kaas
Bereiden:
Aubergines in plakken (ca halve cm) snijden, in vergiet doen en flink met zout bestrooien zodat de bittere smaak eruit trekt. Eventueel met een bord verzwaren om proces te versnellen. 
Tomaten in stukjes snijden, knoflook in ruim olijfolie zachtjes bakken zodat geur en smaak vrij komt. Tomaten toevoegen. Wat verse basilicum in kleine stukjes scheuren en meestoven. Eventueel wat extra kruiden toevoegen (mijn "geheime" Italiaanse kruidenmix bestaat o.a. uit aglio, olio e peperoncino kruiden aangevuld met zo nog wat elders opgeduikelde kruidenmix). Tomatenstukjes ca kwartier stoven tot stevige saus ontstaat, eventueel wat peper toevoegen, zout doe ik zelf nooit. (Kan eventueel ook met tomaten uit blik of deels aanlengen met een tomatensaus die je in de Italiaanse supermarkt kant en klaar koopt, maar er gaat niets boven helemaal vers).
Mozzarella in plakjes snijden.
Oven voorverwarmen (180 graden). Ovenschaal invetten met olijfolie. Dun laagje tomatensaus op de bodem van de schaal, helemaal bedekken met aubergine plakken, vervolgens plakjes mozzarella en zo minimaal 2 lagen "bouwen", eindigen met mozzarella. Tenslotte nog lekker vers geraspte parmezaanse kaas erover en dan in de oven tot de bovenkant mooi bruin is.

Maandag 14 juli
Maandag een rustig dagje rond ons huis en bij het zwembad. De buurvrouw maakte zich gisteren nog druk dat het concert niet door zou gaan, maar hoewel de dag bewolkt begint, klaart het toch behoorlijk op en kunnen we nog lekker bij het zwembad ronpoedelen.

Om kwart voor 8 vertrekken we opnieuw naar Peccioli voor het openlucht concert van Fiorella Mannoia in het anfitheater Fonte Mazolla. Voor dit concert zijn ca. 3000 kaarten verkocht. Hierdoor ontstaat een aanzienlijk parkeervraagstuk. Om alles in goede banen te leiden zijn veel vrijwilligers ingeschakeld. Wij krijgen een plekje aangewezen recht voor de ingang van het kerkhof. Normaal mogen daar geen auto's staan, maar nu dus wel. Handig, want at is redelijk dicht bij het anfiteatro, hetgeen betekent dat we aan het eind dus ook snel weg kunnen zijn voordat al die andere auto's elkaar gaan blokkeren in de smalle straten van Peccioli.


Het concert van Fiorella Mannoia is erg mooi, veel mooie liedjes die bovendien ook nog heel goed te verstaan zijn. Behalve wat oud werk zingt ze ook een paar mooie nummers van de CD "Sud" waarvoor ze voor het eerst ook zelf nummers heeft geschreven. Mooie liedjes die niet alleen over het zuiden van Italië gaan maar ook over problemen in Afrika en over de gevolgen van (im)migratie. Speciale aandacht heeft ze voor Lampedusa, waar de paar honderd tellende eilandbewoners bijna letterlijk overspoeld worden door vele duizenden immigranten.
Tevens brengt ze enkele nummers van Lucio Dalla ten gehore alsmede werk van Vasco Rossi en Renato Zero. Het publiek zingt luidkeels mee. 


Op een gegeven moment roept iemand "Fiorella, guardi la Luna" en inderdaad, de volle maan komt mooi achter de sluierbewolking vandaan en belicht de reuzachtige stenen beelden op een waanzinnig mooie wijze. Mooie verwijzing ook naar de Undici Lune (11 manen), zoals het festival heet. Na drie toegiften eindigt het concert met het prachtige nummer Cielo d'Irlanda.

zaterdag 12 juli 2014

Herten, herten en reeën

Zaterdag slapen we eerst lekker uit en rommelen we wat rond het apartement. Mooie gelegenheid om wat achterstallige was weg te werken. Paul zit met een stapel boeken in de tuin en is op de iPad nog wat werk aan het uitvoeren.

Ik maak ondertussen een wandeling naar Peccioli, via de route langs de Madonna delle Serre en dan onder het dorp langs naar het anfiteatro. Kan ik mooi vast even verkennen voor het concert van a.s. maandag. 

Als ik op het pad naar de Serre loop zie ik uit mijn linkerooghoek iets roodbruins bewegen in het struikgewas. In eerste instantie denk ik dat de vos die Ivan twee dagen geleden zag er zijn domicilie heeft en nog steeds rondscharrelt. Het beest blijkt echter bij nadere beschouwing veel groter en opeens sta ik aan de rand van het struikgewas oog in oog met een prachtig damhert. Het dier staat nog geen 9 meter van me vandaan. In eerste instantie heeft ze me niet gezien maar als ik mijn camera wil optillen is ze zich van mijn aanwezigheid bewust. Even kijken we elkaar in de ogen. Dan draait ze zich om voor ik de camera naar mijn oog kan brengen en gaat er als een speer vandoor, in de richting waar ze vandaan kwam.
Ik laat de camera weer zakken omdat ik denk dat het damhert weg is. Dom, want even later komt ze alsnog met gestrekte poten aan de andere kant van het stuk struikgewas over de grindweg denderen en verdwijnt tussen de olijfbomen het dal in.
"Ik moet ineens weer aan mijn antwoord aan Ivan denken: nee, in 5 jaar nog geen hert of zwijn gezien."

Als ik later aan buurman Mario vertel dat ik een hert (cervo) heb ik gezien word ik mooi gecorrigeerd: nee, geen cervo, daino (damhert)! Hij vertelt me dat we overigens vanuit ons keukenraam ook regelmatig herten zouden moeten kunnen zien in het dal, zeker in voor- en najaar als er minder begroeing is. Moet je wel vroeg opstaan, want ze vertonen zich niet zo lang na zonsopgang. Oef, dat is vroeg.


Als ik onder de ommuring van Peccioli ben aangekomen worden de donkere wolken wel erg dreigend en in de verte hoor ik het donderen. Paar stapjes sneller dan maar, maar heuvel op is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien wil ik toch nog wel even wat foto's maken van de enorme stenen reuzen bij het anfitheatro. Uiteindelijk red ik het toch voor de onweersbui losbarst en kom ik nog net hijgend op het afgesproken tijdstip bij bar la terrazza aan, terwijl Paul op hetzelfde moment vanaf de andere kant de straat in komt lopen. Mooi moment om boodschappen te gaan doen.

Zondag bij tijd op, het weer ziet er goed uit in Montecchio dus gaan we op pad voor een mooie wandeling in combinatie met een lekkere uitgebreide zondagse lunch. We besluiten om te gaan wandelen vanuit Volpaia, een schattig plaatsje in de buurt van Radda in Chianti.
Als we langs San Donato in Poggio rijden zien we ineens een Nederlandse auto rijden die wel heel erg lijkt op die van onze vrienden Jan en Jet van H. We vermoeden dus dat zij op dit moment ook in hun huis in San Donato zijn.

Bijna aangekomen bij Volpaia barst helaas een flinke bui los en moeten we enige tijd in de auto wachten voor het weer droog wordt. We besluiten op de weer app te vertrouwen en toch maar te gaan wandelen, maar kiezen wel voor de kortere route (2 uur in plaats van 3,5). 


Een mooie route, op een stuk via een vrij stijl en heel smal pad langs afgronden door het bos na. Aan het begin van de route hebben we prachtige vergezichten, onder andere richting Radda. We lopen via een prachtige, maar behoorlijk stijle, cipressenweg naar boven waar we een mooi zicht hebben op ons uitgangspunt Volpaia en op de wijnboerderij waar we hopen te gaan lunchen. 

Als we eenmaal vanaf het smalle bospad op een bredere weg door het bos zijn aanbeland zie ik uit mijn ooghoek (het rechter deze keer) beweging. Dat heb ik dus eerder meegemaakt deze week en ik zie nog net twee bruine vlekken over de weg komen zetten en via een pad dat het onze kruist verdwijnen. Paul heeft niets gemerkt en ik gebaar dat hij heel zachtjes moet doen en ik loop voorzichtig vooruit. Daar staan twee reeën een beetje gespannen te kijken wat die wandelaars gaan doen. Heel voorzichtig gebaar ik naar Paul om zachtjes dichterbij te komen en voorzichtig om de bomen heen te kijken. Even bewonderen we het lichtbruin en wit gespikkelde reeënpaartje. Ze blijven even staan en dan rennen ze toch dieper het bos is.

Door de heuvels komen we uiteindelijk bij de wijnboerderij Badiaccia Montemuro met restaurant. In de cantina zijn de eigenaar en een paar vrienden al gezellig een glaasje wijn aan het proeven. Helaas, als we hem vragen of we terecht kunnen voor de pranzo blijkt dat ze alleen 's avonds open zijn voor het diner (cena). We kunnen wel een glas wijn nuttigen.
"Op 1 fles wijn loop je 100 kilometer" zegt de wijnboer heel gevat. 
Een glas wijn als we niet kunnen eten lijkt ons nu niet zo'n goed idee, zeker omdat we nog minimaal een uur verder moeten lopen en we het smalle bospad nog vers in gedachten hebben. Tsja, jullie zitten op de verkeerde heuvel zegt de wijnboer, aan de overkant in Volpaia zijn restaurants genoeg. Ja, lolbroek, dat weten wij ook wel dus we gaan maar direct weer door naar Volpaia, dat we onderdaad op de heuvel aan de overkant weer zien liggen. 


Opnieuw aangekomen in Volpaia vinden we een mooi plaatsje onder een enorme boom op het terras van ristorante La Bottega (alleen jammer dat het mooie uitzicht een beetje verstoord wordt door de grote parkeerplaats onder het terras). Gelukkig houden de donkere wolken hun water nog even binnen totdat we onze copieuze zondagse lunch (o.a. Tagliatelle al tartufo, tagliatelle di ragu di cinghiale (wild zwijn) en gestoofd konijn (coniglio) op hebben.

Als we op de terugweg zijn komt er even voorbij Volpaia nog ineens een damhert voor de auto over de weg rennen. Famous last words: nog nooit een hert gezien hier in Toscane...

vrijdag 11 juli 2014

Campanilismo

Na een lange maar rustige reis door Belgie, Luxemburg en Frankrijk overnachten we in een regenachtig en grijs Zwitserland, net na de San Gotthardo, in Airolo. Doorrijden naar de meren heeft geen zin met dit weer. De volgende dag gaan we dan ook direct door naar Montecchio. Bijna aangekomen doen we boodschappen bij de Ipercoop, die momenteel behoorlijk wordt verbouwd zodat we in een half lege winkel lopen.

Het is bij aankomst zeer winderig en de buren, met Marco van de Alimentari voorop, klagen over de Maestrale en de zomer die maar niet wil komen (het is altijd nog tegen de 20 graden en enige tijd geleden zag ik nog klachten over de hitte op facebook, maar Italianen zijn nog ferventere klagers over het weer dan Nederlanders).
Vanzelfsprekend staat zoals altijd de eerste avond een spaghetti alle vongole op het menu, bereid door mijn eigen chefkok Paolo.

De volgende dag waait de Maestrale nog steeds maar iets minder dan de vorige dag dus zitten we in de tuin als we onze gasten (Hans en Ivan) voorbij zien komen die, zoals de meeste gasten, direct doorrijden naar de via della Chiesa 1 (de kerk dus). Niet zo verbazingwekkend want dat is ook het meest opvallende aanzicht van het dorp.

Nadat ze even later weer terugkomen (bij de kerk loopt de weg dood) installeren we ons in de tuin met een Spritz en lekkere dolci (taartjes). Daarna maken we een ontspannen wandeling naar de Madonna delle Serre. Onderweg ziet Ivan een vos vanuit de wijngaard de weg oversteken. Op zijn vraag of we hier wel eens herten of wilde zwijnen hebben gezien antwoord ik nog nee, in de 5 jaar dat we hier een huis hebben nog geen hert of zwijn gezien. Vanaf het plateau bij het kerkje kijken we uit over de heuvels en de wijngaarden.
Teruggekomen in het apartement maakt Ivan een simpele maar heerlijke pasta voor ons voor we richting Circolo vertrekken om de wedstrijd Nederland - Argentinië te gaan kijken.

De volgende dag vertrekken we na een uitgebreid ontbijt richting Lari, een mooi dorp dat gedomineerd wordt door een enorm kasteel. Aan het eind van de middag mag natuurlijk Peccioli niet ontbreken op het programma. Vanaf de ringmuur kijken we op de prachtige omringende heuvels en velden en op de beelden bij het anfiteatro.


Terwijl we het uitzicht bewonderen raken we in gesprek met een drietal oude Pecciolesi. Ze wonen heel hun leven al in het dorp en de contrade (wijk) waar we staan mag dan wel van oudsher de armste zijn, maar ook de mooiste en met het mooiste uitzicht. De oude dame vertelt ons met weemoed dat zij op een gegeven moment haar geboorteplek verliet. Toen we haar vroegen waar ze dan naartoe was vertrokken en hoe het kwam dat ze nu weer in Peccioli was bleek dat ze alleen naar een andere contrade was verhuisd en nog steeds op maximaal 5 min. lopen van haar geboortehuis woonde. Een mooi voorbeeld van campanilismo (eerst je eigen klokkentoren, wijk, dorp, streek, provincie, regio....)

We sluiten de middag af met een aperitivo op het terras van bar la terrazza, met het mooiste uitzicht over de heuvels en velden rond Peccioli.
Als we terug rijden naar Montecchio is het ondertussen over half acht en besluiten we het advies van buurvrouw Monika op te volgen en bij agriturismo / ristorante di campagna Borgoruccio te gaan eten. Met een lekker glaasje door de agriturismo zelf geproduceerde wijn wachten we tot de maaltijd opgediend wordt. Het is eten wat de pot schaft, maar dat is heel veel en heel erg lekker. Hier gaan we zeker nog wel een aantal keer terugkomen.

De volgende ochtend gaan Paul en ik even naar de kapper (parucchiere). Lori knipt ons beiden een lekker vakantie kapsel, voor mij iets langer dan bij Paul. Onderweg pikken we een paar lekkere cornetti op bij de oude dame Ferretti. Als we in Montecchio terug komen hebben Hans en Ivan de was al gedaan en staat de tafel gedekt voor wederom een lekkere relaxte brunch. Daarna vertrekken ze richting zuiden. Wat een perfecte gasten!