Fotogenieke reuzen in het Toscaanse landschap

De zon schijnt nog steeds, maar af en toe komen er ook wat wolken. Mooi weer om naar Peccioli te wandelen voor een bezoek aan de markt. Na het ontbijt trekken we daarom de wandelschoenen aan en gaan op pad.

Vanuit het dorp lopen we het grindpad op en komen langs de boerderij die bij de wijnvelden en olijfbomen hoort en even later lopen we tussen de olijfbomen door naar beneden. De boer heeft de afgelopen week het hele pad weer wat gefatsoeneerd door er met de laadbak van zijn trekker overheen te gaan. Het was ook hard nodig, want afgelopen zomer zaten er zulke diepe voren in dat je hier bijna niet kon lopen. 
De olijven zijn er, in tegenstelling tot vorige jaren, allemaal al af. De druiven natuurlijk ook, maar dat is normaal voor de tijd van het jaar. Wat niet normaal is, is dat de druivenranken nog niet zijn gesnoeid. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de olijven na de heftige hagelbui van medio oktober plotseling geoogst moesten worden, althans wat er van over is want het grootste deel van zowel de druiven- als de olijfoogst is mislukt.

Tussen de cipressen, door een stukje bos en vervolgens tussen de velden door lopen we naar Peccioli. Daarbij hebben we steeds uitzicht op de aparte klokkentoren van de San Verano.

De reuzen bewaken van 2 kanten het theater

Het laatste stukje is een venijnige klim, maar we worden beloond door een geweldig uitzicht op de stenen reuzen bij Anfiteatro Fonte Mazzolla. Deze giganten lagen oorspronkelijk bij de vuilstortplaats in Legoli. (deze vuilstortplaats helpt zo'n beetje heel Toscane van haar afval af, maar dat is een mooi verhaal voor een volgende blog). 

Vorig jaar vroeg Andrea Bocelli of hij de giganten mocht lenen voor zijn Teatro del Silenzio. Onze reuzen dienden als achtergrond bij het concert dat hij in 2013 verzorgde.
Daarmee bracht hij het stadsbestuur van Peccioli op een idee, want afgelopen zomer werden de reuzen opgesteld als decor bij het Undici Lune festival. (meer hierover in de blog "Al pieno di lune" van afgelopen juli. Ondertussen lijkt het erop dat de reuzen een permanent plaatsje hebben gekregen bij het openluchttheater. Daar komen ze in ieder geval heel mooi tot hun recht en ze vinden het er vast lekkerder ruiken dan op hun oorspronkelijke plek.

Hondje haalt even een frisse neus

Als we Peccioli inlopen zien we een klein hondje dat door zijn bazinnetje even tijdelijk buiten het raam geparkeerd is om te luchten. Op zijn gemakje bekijkt hij de voetgangers die voorbij komen. Voor het beestje is het te hopen dat hij vandaag nog wel een keer echt wordt uitgelaten. 

De markt begint al een beetje ten einde te lopen en het is vrij rustig. Er zijn ook minder kramen dan afgelopen zomer. De schoenenkraam, twee kramen met kleding en een kraam met kussentjes, kleedjes en linnengoed. Verder nog wat groenten en de viskar. Dat was het wel zo'n beetje. We zijn er dus zo doorheen.

Na zo'n wandeling verwennen we onszelf met een paar heerlijke cappuccino's en een lekkere dolce bij de oude mevrouw Ferretti van La Vecchia Carraia. Heerlijke sfoglia gevuld met peer en ricotta, mandorle (amandelen) of room. 

Als we de terugweg aanvangen vallen er enkele spetters regen, maar gelukkig zet het niet echt door. Onderweg schuilen we nog even 3 minuten onder een boom maar daarna trekt de lucht weer open. Net voordat we de verharde weg in Montecchio weer inlopen zien we nog een klein slangetje op het pad rond kronkelen. Hij of zij - dat is bij slangen nogal lastig te zien - lijkt wel een beetje beduusd van de auto die ons net voorbij kwam rijden. Wellicht heeft het diertje toch een klein tikje gehad of is het gewoon geschrokken.
Dit is nog maar een heel kleintje, maar we hebben ook wel eens grotere gezien, ze kunnen namelijk ruim een meter worden. 
Blijkbaar waren er de afgelopen tijd een geboortegolf geweest, want 50 meter ervoor zagen we nog een platgereden, uitgedroogd exemplaar op het pad liggen, dat ongeveer even groot was als deze.

Wat is ie groot hè, ma?

 

No Service

We doen lekker rustig aan, het zonnetje schijnt nog steeds dus zitten we 's ochtends lekker met onze snuit in de zon op het terrasje. Mijn gezicht begint zelfs al wat roodbruin te worden.
Vanmorgen hebben we zo waar weer eens een ontbijt op met heerlijk Toscaans brood en enorme plakken mortadella, gehaald bij Marco. Een mens kan per slot van rekening niet alleen op brood leven. Marco weet dat als geen ander, want hij noemt zijn winkel niet voor niets Non Solo Pane (niet bij brood alleen).

Tegen half 3 verdwijnt de zon achter de boom, dan koelt het ook snel af. We drinken in de keuken even een drankje met wat prosciutto erbij en dan gaan we richting de schoenenwinkel in Ponsacco.
Vorige keer heb ik daar mooie Laura Biagiotti laarzen gekocht maar ik kan nu niet slagen. Vind er niet veel bij zitten.
Bij de Lidl slagen we wel, allemaal potjes met heerlijke antipasti smeerseltjes en luxe sauzen voor de pasta. Heel ander assortiment dan in Nederland. Ze hebben ook gevulde gnocchi, die nemen we mee om komende week uit te proberen. Er staat ondertussen al een aardig doosje klaar met potjes die straks met de auto naar Nederland vervoerd moeten worden: truffelpasta's, sausen, truffelolie, flessen van 5 liter olijfolie, kortom alles wat Ryanair altijd uit mijn handbagage censureert.

Eén van de dingen die met de auto meegaan is olijfolie

In Pontedera gaan we langs de Vodafone want de Italiaanse sim kaarten voor de iPad doen het al dagen niet en zeggen steeds no service. Blijkt dat ze meer dan een jaar niet opgeladen zijn, hetgeen klopt want omdat het opladen zo lastig ging heeft Paul er een flink bedrag per kaart op laten zetten toen we vorig jaar in Venetië waren. De laatste kaart heb ik één jaar en 7 dagen geleden nog opgewaardeerd blijkt als ik het thuis nog eens nakijk. Nu zijn ze dus echter direct definitief vervallen omdat je minimaal 1x per jaar moet opladen. Volgens de medewerkers in de winkel is het ook niet mogelijk om alsnog op te waarderen en dan te reactiveren. Er zit niets anders op dan een nieuw kaartje te kopen. Ik plan maar direct tot 2025 oplaad momenten in mijn elektronische agenda.

Voor de Vodafone heb ik maar één gedachte over: ik vind het "No Service".

Volterra voor lekkerbekken (Volterragusto)

Het is nog steeds prachtig weer, de andere helft van de panettone verorberen we als ontbijt.
Na eerst nog even lekker in het zonnetje gezeten te hebben vertrekken we naar Volterra. Het is Volterragusto (gusto = smaak, lekker) en de mercato del tartufo is nog tot en met vandaag.
Heerlijk, dat je gewoon weer fatsoenlijk kunt lopen door de smalle straten van Volterra, dat was in juli wel anders met al die toeristen. Nu zijn het vooral de Italianen zelf die op de kramen met allerlei Toscaanse lekkernijen af komen.

Straatje in Volterra

Bij binnenkomst krijgen we een pak speciaal zout uit Volterra, gewonnen in Saline di Volterra, hier vlak bij. (Met Paul wil ik nog een keer via het tracé van de opgeheven spoorlijn van Volterra naar Saline lopen). We proeven stukjes brood met allerlei smeerseltjes met truffel erop en diverse worsten van o.a. Wild zwijn en diverse kazen. Naast het pak zout belanden al snel diverse potjes met truffel smeersels en sausen, een fles truffelolie en diverse potjes honing in de rugzak. Een panforte erbij... Oef, was eigenlijk toch niet zo'n goed idee zo'n pak zout, maar ja, wel heel speciaal zout hé.
Met een loodzware rugzak sjouw ik vervolgens door Volterra.

Ik laat mijn ouders nog even het kapelletje van de Misericordia zien met de 17e en 18e eeuwse draagbaren, beschermende kleding (nee, niet tegen Ebola maar wel tegen andere besmettelijke ziektes) en de voorloper van de moderne ambulance. 

17e eeuwse draagbaar in de kapel van de Misericordia, Volterra

We lopen een stuk langs/over de stadsmuur van Volterra en ik zie straatjes waar ik ook nog nooit geweest ben. Van bovenaf bekijken we nog het Romeinse theater dat in deze tijd van het jaar vooral bevolkt wordt door katten. Langs het oude fortezza (nu heel toepasselijk een gevangenis) lopen we weer richting auto.

Gelukkig is de Conad open op zondag en dus zitten we 's avonds aan een mooie bistecca met aardappeltjes met knoflook en rozemarijn uit de oven. Heerlijk gerecht maar je moet ´s nachts wel een fles water naast je bed zetten en voor de volgende dag geen afspraak bij de tandarts of een sollicitatiegesprek hebben.
Voor de liefhebbers voeg ik het recept bij.

Aardappels met knoflook en rozemarijn uit de oven
Ingrediënten:
ca. 2 a 3 aardappels per persoon, ca. 2 a 3 tenen knoflook per persoon, flinke bos rozemarijn.

Voorbereiden:
aardappels schillen of goed afspoelen en afborstelen (afhankelijk of je de schil wilt laten zitten, beide kan).
Knoflooktenen op snijplank leggen en met een flinke klap met de platte kant van het koksmes pletten. Schilletje eraf halen (gaat heel makkelijk als ze geplet zijn) of gewoon laten zitten. Tenen in 2 of 3 stukken hakken, afhankelijk van grootte.
Rozemarijnnaaldjes van de takjes ritsen (paar kleine takjes met naalden overhouden voor garnering).
Geheel met een beetje olijfolie (extra vergine) in een kom mixen. Overdoen in een ingevette, platte ovenschaal en er grof zeezout over strooien. Garneren met de takjes rozemarijn en zorgen dat de knoflook een beetje goed verdeeld is over de schaal.
Oven voorverwarmen (doe ik overigens nooit, oven wordt vanzelf warm als het erin staat)

Bereiden:
Ongeveer een uurtje in de oven op ca. 220 graden.

Lekker bij gevogelte, biefstuk en eigenlijk verder alle vleessoorten.
Lekkere rode wijn erbij serveren.

Je eigen, niet-ecologische, kropje sla

1 november, het zonnetje schijnt, de koffie staat klaar en... er is geen ontbijt. Nee, want het is vandaag 1 november, allerzielen en dan is het in Italië feest en zijn de winkels gesloten.

Non sole pane maar ook non solo Marco, niente, geen mortadella, geen prosciuto.

Gelukkig hebben we wel panettone dus nemen we een flink stuk van deze lekkernij die het midden houdt tussen brood en cake, maar dan met een licht citrussmaakje en geconfijte vruchten. Ook geen straf.

Het is een werkelijk prachtig mooie, warme dag dus zitten we lekker in de zon op het terrasje tot de zon achter de boom verdwijnt. Daarna een heerlijk ontspannende wandeling naar de madonna delle Serre. De laagstaande zon werpt een gouden gloed op de toch al mooi rood en geel kleurende bladeren van de druivenranken.

Als we terugkomen is de zon nog even terug op het terras. Achterbuurman Francesco en zijn vrouw zijn bezig met hun moestuintje. Het gaat allemaal niet zo makkelijk meer want ze zijn niet zo goed meer te been en zij loopt met een stok nadat ze vorig jaar haar heup heeft gebroken.

Samen zoeken ze een mooi kropje sla uit voor het avondeten. Blijkbaar zitten er slakken of beestjes op want er komt een stooibus aan te pas. Daar gaat mijn illusie van biologisch en ecologisch verantwoord eten. De hele tuin en alle kropjes sla worden onder de loep genomen. Buurvrouw hanteert zelf de strooibus, met haar stok in de andere hand. Over het grindpad omlaag en daarna weer moeizaam saampjes omhoog. Toch blijven ze zo in beweging. Iedereen loopt hier gewoon tot hele hoge leeftijd. Nog nooit een rollator of iets degelijks hier gezien.

'S avonds gaan we maar bij gebrek aan boodschappen uit eten bij Il Ponte. Omdat er twee party's zijn komen we in een zijzaaltje. Blijkt een stukje gezelliger dan waar we normaal zitten. Prima gegeten weer, lekkere warme en koude vis antipasti en heerlijke pappardelle al Cinghiale (wildzwijn).