Vinci en Viareggio

Donderdagochtend, de Maestrale is gaan liggen, waardoor de gevoelstemperatuur ineens een stuk aangenamer is. 

Na een korte stop bij Verano's Bar voor een cappuccino en een dolce vertrekken we naar Vinci, ja, van Leonardo da Vinci, voor een wandeling naar de Monte Albano. Omdat we Vinci zelf al een paar keer hebben bezocht rijden we direct naar Anchiano waar zich het geboortehuis van Leonardo bevindt. We parkeren de auto op de parkeerplaats en trekken de wandelschoenen aan. Hoewel we twijfelen besluiten we de (winter)jassen toch mee te nemen. Daar krijgen we dus spijt van want na de eerste 5 minuten hebben we die niet meer aangehad. De wandeling begint direct pittig, het hoogteverschil op de route is zo'n 500 meter en dat zit dus vrijwel geheel aan het begin van de route. Na ongeveer een kwartier berijken we Santa Lucia, een kerk en een handje vol huizen.

Ongeveer driekwart van de route gaat door bosachtig gebied. Op een gegeven moment komen we bij een half ingestorte, middeleeuwse toren, de Torre Alluccio, genoemd naar een heremiet die hier ooit leefde. Er staat een strategisch geplaatste picknick bank voor de lunch. Een half uurtje later hebben we blijkbaar een verkeerde weg genomen (de aanwijzingen in het boekje zijn niet altijd even duidelijk) want het riviertje met de bakstenen huisjes dat we moeten oversteken komen we nooit meer tegen. Gelukkig brengt de iPad en Google Maps uitkomst. We kunnen gewoon de route volgen die we zijn ingeslagen en komen via een extra gehucht (Mezzo) waar we op een muurtje ons 2e broodje opeten alsnog in Faltognano en kuieren vandaar tussen de olijfgaarden via een smal asfalt weggetje terug naar Anchiano.

Viareggio

Paul serveert een kopje koffie op bed met de opmerking: "de buitenwereld is verdwenen, zou het straks wel weer worden om naar zee te gaan?". Volgens de weer app lost de nevel echter snel op dus we wagen het er maar op. Bij Verano's worden we al met een glimlach verwelkomd en als we na onze cappuccino en dolce weer in de auto zitten klaart het zienderogen op.

We parkeren de auto in Viareggio bij de Marina di Levante en lopen via één van de (nog gesloten) badgelegenheden naar het strand. Het is flink klunen door het mulle zand. We lopen zo'n 4 kilometer langs de kustlijn richting marina di Torre del Lago. 

Via een met houten planken verhard pad lopen we vanaf het strand naar de boulevard van marina di Torre del Lago. Deze lange weg met strandtenten, alsmede die in Viareggio waar we de auto geparkeerd hebben zijn op zomeravonden en nachten hèt uitgaanscentrum van de Versilia kust. Nu is het een behoorlijk slaperige toestand. De meeste gelegenheden moeten nog een likje verf krijgen de komende weken.

We besluiten om te gaan lunchen bij Stella Maris Sud, waar we vorig jaar een zeer uitgebreide paaslunch hadden. We genieten buiten op het terras met uitzicht op het strand van een heerlijke versgemaakte kreeften ravioli en daarna een lekker visje voor mij en gestoomde mosselen voor Paul. Via het strand lopen we het eerste stuk weer terug en daarna pakken we opnieuw het houten pad het natuurgebied en de Pineta in. Het is hier prachtig, met verscholen vennetjes waar de kikkers en padden een enorm kabaal maken. Een stuk verderop lopen we via een aantal bruggetjes over de vennen en een moerasachtig gebied nog wat verder het natuurgebied in en via de pijnboom bossen uiteindelijk weer terug naar de parkeerplaats waar de auto staat. We rijden nog even naar het centrum van Viareggio waar we al slenterend langs de boulevard met zijn art deco huizen en restaurant een ijsje eten. La vita e troppo corto per non essere Italiani.

Modulo Antiriciclaggio

Al twee jaar worden we door onze Italiaanse bank, de BancaFirenze, indertijd nog de Intesa SanPaolo, om de zoveel tijd herinnerd aan het feit dat we nog steeds niet de modulo antiriciclaggio (het anti-witwasformulier) hebben ingevuld en ondertekend. Niet omdat wij niet bereid zouden zijn om dit te doen, maar domweg omdat het tot nu toe nooit gelukt is. 

Twee jaar geleden begon het gelazer met een brief van de bank die wij vonden toen we voor de zomervakantie in Montecchio arriveerden. Of we ons toch maar dringend bij de bank wilden vervoegen omdat Mario Monti nieuwe wetgeving had ingevoerd en de bank van elke klant persoonlijk de identiteit moet vaststellen en moet bewaken dat wij niet al ons zwarte geld hier komen witwassen.

Eerlijke burgers als wij zijn meldden we ons direct bij de bank. Bij de klanten service zat een man die ons vriendelijk doch wat sukkelig toelachtte. Waarschijnlijk dacht hij dat we kwamen vragen waar de dichtstbijzijnde pinautomaar was. Toen we hem echter vertelden dat we een rekening bij de bank hadden en dat we het antiwitwasformulier kwamen invullen begon hij al wat paniekerig te kijken. Tersluiks wierp hij een blik op zijn horloge, nog ongeveer 35 minuten tot zijn dienst erop zou zitten en het lunchtijd zou zijn. Blieb, blieb, er kwam een sms-je binnen. Vast "di mamma" om door te geven welke pasta er vandaag klaar zou staan voor de lunch.

Met veel moeite kreeg hij het systeem op zijn computer opgestart en kon het invullen van het formulier starten. Na vraag 2 ging het al mis: wat voor werk we doen en in welke plaats. Nou in Nederland. Cazzo (dat zei hij niet, want hij bleef erg beleefd, maar hij dacht het wel), die optie stond er niet bij en het programma wil absoluut niet verder zonder deze informatie. De bankmeneer was ook een beetje een Digibeet, dus hij begon steeds meer te zweten en zich opgelaten te voelen. 

Wij zeiden nog, vul dan in geen werk (in Italië, maar dat laat je gewoon weg) maar dat zou natuurlijk niet helemaal waar zijn en meneer wilde geen problemen achteraf met de Italiaanse Bank. Afijn, hij kwam dus met geen moord door die vragen en het programma wilde onze gegevens niet accepteren. 

Wat bleek, we hebben een bankrekening voor residenti (inwoners) in plaats voor non-residenti (niet-ingezetenen) en daar houdt het formulier dus geen rekening mee. Ondertussen smst hij naar "di mamma" dat de pasta nog even moet wachten. Na ongeveer 40 minuten komen er twee vrouwlijke collega's informeren wat nou eigenlijk het probleem is. Zij zijn een stuk gehaaider en hebben de oplossing snel gevonden: gewoon het formulier printen, vragen invullen voor zover mogelijk en overslaan waar je niet uitkomt, handtekening erop en in het papieren dossier. Probleem opgelost en dan kan mamma de pasta opzetten.

Zo gezegd, zo gedaan. Met de belofte dat onze rekening omgezet zou worden naar een "conto per non-residenti" vertrokken wij naar het strand en de bankmedewerker naar zijn lunch. 

Waarschijnlijk is hij die laatste stap na een copieuze lunch vergeten of hij heeft gewoon gedacht "ze komen er wel uit" want dat was natuurlijk niet het eind van het verhaal.

Bijna een jaar lang ging het goed. Weliswaar konden we geen handelingen meer verrichten bij een balie maar dat deden we toch al nooit. Dan komen de berichtjes van de bank. Eerst wordt het opnemen van geld bij een bancomat (pinautomaat) geblokkeerd. Geen probleem, geen idee waar de bankpas is en de pincode hebben we jaren geleden al vergeten. Eigenlijk gebruiken we die pas alleen omdat hij korting bij musea oplevert. Maar dan gaan ze dreigen om de telebankier omgeving af te sluiten. Nu wordt het vervelend, want hoe kunnen we anders controleren of de nutsvoorzieningen worden afgeschreven?

Nog maar eens mailen en ik stuur tevens een bericht via het telebankier programma, dat gelukkig vooralsnog wel werkt. 

Het is begin december 2014. 

Na enkele dagen krijg ik bericht van mevouw Michaela P. Ze snapt het probleem, of we langs kunnen komen zodat ze het kan oplossen. Als ik aangeef dat we pas met Pasen in de buurt zijn mailt ze terug dat ze wel een tijdelijke voorziening kan treffen mits we een kopie identiteitsbewijs opsturen en dan in de Paasvakantie langskomen. 

Afijn, gisteren was het dus zo ver. Na ons bezoek aan de kapper vertrokken we richting Livorno (niet echt naast de deur, maar ja, geregeld door de makelaar en die zat nou eenmaal in Livorno, bovendien, normaal gesproken doen we eigenlijk alles online). Nadat we de mailwisseling hebben laten zien bij de receptie worden we keurig bij mevrouw Michaela P. afgeleverd. Ze weet al waar het over gaat. 

Ook zij heeft nog een hele kluif aan het invullen van de gegevens en ik zie haar wel zo'n 8 keer opnieuw ons adres in Nederland invullen. We komen al snel tot de conclusie dat het veel handiger was geweest als Vania indertijd een rekening voor niet ingezetenen had geopend. Maar omzetten is nu niet meer aan de orde, want dan moeten ook alle automatische incasso's voor de nutsbedrijven opnieuw worden aangevraagd en je wilt niet weten hoe lang het heeft geduurd voordat we dat voor elkaar hadden. 

Italië mag dan wel zo'n beetje het oudste banksysteem ter wereld hebben, maar het is ook een beetje in de tijd van de Medici blijven steken zullen we maar zeggen.

Afijn, na bijna een uur heeft mevrouw Michaela het voor elkaar en krijgen we beiden een setje documenten voorgelegd om te tekenen. Met keurig een kopietje voor onszelf plus een bijbehorende Engelse vertaling op zak nemen we afscheid. Ons Italiaanse betaalverkeer is weer veilig gesteld.

Terwijl ik wegloop vraag ik me nog wel even af of al die corrupte aannemers en andere maffiosi ook zo lang bezig zijn met het invullen van het formulier als wij voor onze rekening waar nog nooit meer dan 200 euro op gestaan heeft? Die lachen zich waarschijnlijk een kriek en zoeken gewoon een vriendje die wel wat regelt.

De rest van de dag besteden we maa aan een lekkere lunch bij Le Volte, een restaurant bij het Fortezza Vecchia. We zitten hier aan de kust dus vanzelfsprekend kiezen we voor vis. Een lekkere pasta met kreeft voor Paul en een spaghetti allo scoglia (met zeevruchten) voor mij, gevolgd door een perfect gegrilde tonijnsteak.

Daarna maken we een wandeling door Piccola Venezia, het gedeelte van Livorno dat rond het Fortezza Medicea, oftewel het Fortezza Nuova ligt. 

Laat je niet door de namen misleiden, ze zijn allebij oud en staan volgens mij door slecht onderhoud zo'n beetje op instorten. De meeste toristen laten Livorno echter links liggen, dus opknappen heeft geen prioriteit. Jammer, want er is best iets te maken van de buurt rond het Fortezza Medicea, leuke augmented reality route uitzetten, paar terrasjes...

La Cinta di Guido

Het wandelen beviel gisteren zo goed dat we vandaag maar weer de wandelschoenen aantrekken. O het internet heb ik een route gevonden "Casciana Terme seen from above" gevonden. 

Dat is niet zo ver hier vandaan en het is een mooie omgeving dus rijden we naar Sant'Ermo, het startpunt van de route.

We vertrekken vanaf het schattige kleine kerkje in het gehucht. De Via Calimpesi hebben we al snel gevonden maar daarna gaat het al snel mis (blijkt achteraf). Volgens de route moeten we deze weg naar beneden volgen "to reach the Encina Valley below San Frediano". De weg gaat, op een paar vlakke stukken na, inderdaad steeds heuvel afwaarts, maar San Frediano komen we niet tegen.

Wel komen we langs diverse huizen en boerderijen en op een gegeven moment loopt er gezellig een golden retriever met ons mee. We hebben hem niet aan horen komen, maar ineens steekt hij zijn forse kop tussen ons in en blijft gezellig meewandelen, tot hij verderop zijn bazin tegen komt.

Na ca. 4km krijgen we toch zo'n akelig vermoeden dat we niet helemaal goed zitten, zeker als Paul op de achterkant van de routebeschrijving nog een google map ontdekt waarop San Frediano wel heel dicht bij Sant' Ermo getekend is. een controle van Google Maps op de iPad wijst uit dat we helemaal aan de andere kant zijn uitgekomen tenopzichte van waar we naartoe hadden gemoeten. GM geeft eigenlijk ook niet een mogelijkheid om dan maar een ander rondje te lopen (sowieso staan veel wandelpaden niet op GM helaas) dus keren we maar weer terug. Nu gaat de weg dus alsmaar omhoog. Onze vriend de Golden Retriever staat ons al weer enthousiast op te wachten. Ondanks dat we het juiste pad niet gevonden hebben was het toch een mooie wandeling.

Ondertussen hebben we wel trek gekregen van de wandeling en wordt het tijd om een restaurant te zoeken. In Sant' Ermo is er helemaal niets zoals een van de bewoners al aangaf toen we op zoek waren naar een bar voor een kop koffie. Uit ervaring weet ik dat er in Casciana Alta ook niet echt een restaurant zit (vorig jaar al eens naar gezocht toen ik hier met vriendinnen was) dus dalen we af naar Casciana Terme. Daar vinden we echter ook de hond in de pot want het leuke restaurantje op de binnenplaats is gesloten en de Bistrot di Bene is failliet en het locaal staat te koop. De andere restaurants zijn ook dicht en bij de eetgelegenheid van het Terme complex hebben we al eerder zeer matige maaltijden gehad dus daar passen we even voor.

We rijden rustig richting Montecchio en dan komen we ineens langs La Cinta di Guido/nuovo Frantoio, een boerenbedrijf waar ze cinta's (speciale zwarte varkens met een brede witte band) fokken en olijfolie persen. 

Je kunt er echter ook een simpele hap eten, planken met diverse worst en ham en eenvoudige pasta met salma van Cinta (soort groenige saus die sterk naar lever geurt). Helaas is er vandaag geen Cinta te zien. Wel zien we foto's aan de muur hangen waarop Guido te zien is terwijl hij met zijn varken aan een touw aan het wandelen is. 

De foto's in deze blog komen dus gewoon van de website [www.lacintasenese.com].

Guido lijkt wel een beetje op de contadino uit ons eigen dorp. Maar dat kan ook zijn omdat hij net zo'n enorme neus heeft.

Tussen de machinerie om olijven te spoelen, persen en centrifuren (om de olie van water en de pulp te scheiden) zitten we aan een houten picknick tafel met een karaf rode wijn en de heerlijkste worstsoorten. De worsten zijn zalig, zo vind je ze zelfs hier in Toscane maar zelden en al helemaal niet in de supermarkt. Onderstaande foto is wel copyright D. schipper.

Persoonlijk vind ik de pasta wat te sterk van smaak maar dat komt omdat ik niet zo'n liefhebber van lever ben. Paul heeft zijn bordje in ieder geval al snel leeg en ik gooi er gewoon wat extra parmesaanse kaas overheen. Voor we vertrekken zoeken we in de shop nog even een mooie worst van Cinta Senese uit. Op de een of andere manier heb ik het idee dat we hier nog wel eens vaker zullen komen.

Thuisgekomen gaan we nog even lekker met een Spritz op ons terrasje met onze snuit in de zon zitten. Beetje opwarmen, want we hdden het toch flink koud gekregen door de wind onderweg tijdens de wandeling en de lunch in de semi-open bedrijfshal.

 

Pasquetta

Pasquetta oftewel 2e Paasdag verloopt in Toscane eigenlijk niet zo veel anders dan in Nederland. Iedereen heeft op eerste paasdag met familie en zo opgehokt gezeten aan een uitgebreide lunch of diner dus vandaag wil iedereen er op uit.

Ik vermoed dat hier de Ikea net zo polpulair is als in Nederland de meubelboulevard.

Wij gaan richting zee, naar Marina di Pisa en zo te zien zijn we zeker niet de enigen die op dat idee gekomen zijn. Bij Pisa loopt het flink vast op de Fi-Pi-Li (de strade grande communicazione, Firenze, Pisa - Livorno zoals pa zijn TomTom altijd zo mooi voluit uitsprak met een niet echt op Italiaans lijkend accent). 

Gelukkig kennen we de wegen redelijk goed en volgen we niet de aanwijzingen van onze eigen DomDom di ons dor Pisa wil sturen maar pakken de weg even rechtdoor, richting autostrada en laten zo de file links liggen of beter gezegd we rijden er links voorbij. Het eerste stukje is toch gratis en de eerste afslag gaat via San Piero a Grado naar... Marina di Pisa. Het prachtige kerkje is eindelijk weer uit de steigers en ze hebben er direct maar een middeleeuws uitziende campanille naast gebouwd. Geheel fake overigens, die campanille dan, want het kerkje is wel origineel.

Vlak voor we Marina di Pisa inrijden is het toch aansluiten in de rij. Gelukkig zien we al snel een piepklein gaatje waar onze 500 precies inpast. Jammer voor al die suffe Suvs, die moeten gewoon even verder zoeken. 

Monika had al verteld dat er een soort markt zou zijn en ja hoor, zo'n 1,5km kramen, met afwisselend: goedkope kleding, goedkope schoenen, ondergoed, sokken en pyamas, boeken en speelgoed, potten en pannen en dan tafelkleedjes en stoelkussentjes, ongeveer in die volgorde en dan begint de hele riedel weer opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Overigens staan er ook nog wat kramen met etenswaar tussen, die haal je er al van verre uit want daar staat vanzelfsprekend een enorme groep mensen omheen.

Dat zijn vast de ongelukkigen die geen plekje meer in de restaurant hebben kunnen bemachtigen want overal hangen bordjes "completo" (vol) op de deuren van de strandtenten. Hoezo crisis?

We ontvluchten de markt en lopen eerst over de boulevard en later over het strand naar naar Tirrenia. Daar vinden we nog een tafeltje bij Dea del Mare (de godin van de zee) waar we lekkere spaghetti alle vongole en ravioli met kreeft eten. Daarmee kunnen we weer even vooruit want we moeten nog ruim 7km terug lopen.

Buona Pasqua

Het is vandaag druk richting het schattige kleine kerkje van Montecchio waarvan sommige delen nog uit de 11e eeuw dateren. Auto's rijden af en aan om de bewoners uit de omgeving van het dorp af te zetten of een parkeerplaats te zoeken. 

Geen wonder, want het is Pasen en dan komt de hele familie mee naar de kerk, terwijl op een normale zondag alleen een handje vol oude vrouwtjes de dienst bezoeken. Sloffend naar de kerk of afgezet door hun man die daarna snel de circolo induikt voor een koffie en een praatje of een spelletje Briscola (soort klaverjassen).

Vandaag is het dus vanwege Pasen extra druk en komen hele gezinnen voorbij met grote paaseieren van chocola, verpakt in felgeel of blauw folie. Ferrero en collega's doen duidelijk goede zaken rond de Pasen. Een jonge vrouw draagt een mooi met bloemen versierd mandje mee.

Ik zie de vaste muziekant met zijn gitaar in de foudraal op zijn rug en de pianiste even een paar passen versnellen, ze kunnen natuurlijk niet als laatste aankomen. 

Even ontstaat er een soort verkeersinfarct in ons anders zo rustige dorpje. De kerkklok luidt 10 uur en de laatkomers trekken een sprintje. Dan wordt het even een uur rustig tot straks de kerkgangers zoals elk jaar luid kletsend na de dienst in groepen met paasgaven onder de arm weer de heuvel op komen lopen en in groepjes blijven staan keuvelen voor ze naar huis of familie vertrekken "per il pranzo di Pasqua" oftewel de Paaslunch met de uitgebreide familie.

Het zal er om spelen of we ze zien terugkomen want om 11:30 hebben we een afspraak met Monika en Aldo voor de Chiesa di Santa Maria del Carmine in Peccioli vanwaar we vertrekken naar Gambassi Terme voor onze eigen gezamenlijke paaslunch.

In flink tempo volgen we de Micra van Monica over de slingerende wegen door de Toscaanse heuvels. Onderweg zie ik een bord dat de weg aangeeft naar het vorig jaar volledig gerestaureerde Tabernacolo van Benozzo Gozzoli in Legoli. Dat moet wachten tot een volgende keer. Ik ben wel benieuwd hoe het is geworden want er was eigenlijk niet zo veel meer van over voor zover we konden zien door de ramen van het al jaren gesloten kerkje. Afijn, mooie bestemming om deze zomer een keer naartoe te wandelen, tenminste, als Paul me daarna komt oppikken, want het is wel een kilometer of 14 lopen, met de nodige hoogteverschillen.

Een paar kilometer voor Gambassi Terme komen we door San Vivaldo, waar zich het interessante Gerusalemme di San Vivaldo bevindt. Een mooi onderwerp voor een toekomstige blog.

In Gambassi Terme parkeren we de auto's buiten het dorp en lopen door de winderige straten naar het restaurant. Van buiten en bij binnenkomst ziet het eruit als een simpele bar maar erachter zit een gezellige eetruimte. We zijn wat vroeg, het was de bedoeling om eerst een rondje te lopen maar door de kou zijn we snel naar binnen gevlucht, maar dat is geen probleem. We krijgen direct een glaasje prosecco en voor Samuel een bakje chips. Langzaam aan komen er meer gasten binnen.

Nadat we aan tafel zijn gegaan komt de ene gang na de andere. Eerst flinke borden met allerlei kleine hapjes als voorgerecht, daarna een simpele maar zalige lasagna met artisjokken (carcioffi), gevolgd door nog een pasta gerecht met jacobsmosselen (capessanti), lamskotelletjes en tot slot grote garnalen in een groenige saus met flink wat knoflook. Het geheel natuurlijk begeleid met een goede rode wijn uit het dorp. Ik voel me ondertussen al weer een biggetje maar er moet en zal ook nog een nagerecht weggewerkt worden. Omdat eigenlijk niemand nog echt veel ruimte heeft kiezen we allemaal voor Vinsanto met biscotti (en voor Samuel een ijsje natuurlijk).

Na het eten maken we alsnog een kort ommetje door het park en mag Samu nog even 5 minuutjes voetballen met de locale dorpsjeugd. Dan nemen we afscheid van Monika en Aldo die nog wat familiebezoekjes moeten doen en slingeren we op ons gemak terug naar Montecchio. Daar aangekomen installeren we ons met een boek op de bank en gaan de rest van de dag en avond uitbuiken. Het avondeten slaan we maar een keer over.

Laten we wat beelden printen

Helaas is het lekkere zonnetje van gisteren verdwenen en hangen er vette grijze wolken over de heuvels rond Montecchio en Peccioli. Peccato (jammer). Komt daarom op zich wel goed uit dat we voor vandaag een bedrijfsbezoek op de agenda hebben staan, maar daarover straks meer. 

Eerst gaan we naar Peccioli om onze verzekeringpremie te betalen. We zijn al een ruime maand te laat, dus is verstandig om dat nu maar zo snel mogelijk te regelen. Ik bereid me vast mentaal voor op een lange wachtperiode bij het postkantoor, maar dat valt 200% mee. Blijbaar hebben de Pecciolesi ander dingen te doen de dag voor pasen, want ik ben direct aan de beurt. Paul, die mij op het pleintje voor de Chiesa della Madonna del Carmine heeft afgezet om een parkeerplaats te gaan zoeken, is dan ook heel verbaasd dat ik al klaar ben. Ons huis is in ieder geval weer voor een jaar verzekerd, maar het is denk ik wel slim om terug in Nederland eens te informeren bij de Generali of ze voortaan de verlenging niet per e-mail kunnen opsturen. Met de nieuwe SEPA regels moet betaling vanuit Nederland toch ook eenvoudiger kunnen. Bovendien kunnen ze dan ook direct het huisnummer even aanpassen.

Ondertussen is het gaan regenen en vluchten we snel even bij Lori, de kapper, binnen. Hoog tijd om weer model in ons haar te laten knippen. De zaak zit vol met dames die hun haar nog even op zijn paas best willen laten stylen. We maken een afspraak voor aanstaande woensdag want Lori en Benedetta hebben een lekker lang weekend.

Vervolgens lopen we snel naar Pasticceria Ferretti voor ons ontbijtje met een heerlijke dolce en een cappuccino. De oude dame begroet ons al met een enthousiast "ben tornati" voor we de winkel goed en wel binnengestapt zijn en ook haar dochter Loredana komt ons begroeten. Even later zitten we met de zoete broodjes en koffie aan een knus tafeltje te kijken hoe twee kleine Italiaanse meisjes helemaal in regenjasjes en sjaals worden ingepakt.

Op de terugweg naar de auto lopen we nog even bij Il grano d'Uva binnen voor een lekkere fles wijn. De eigenaar herinnert zich nog dat we vorig jaar wijn zijn komen inkopen, maar weet niet meer welke flessen we toen hebben meegenomen. Het is nog te vroeg om te proeven dus ik zoek er een uit met een etiket dat me bekend voorkomt. Een sangiovese, nooit verkeerd.

Ondertussen is het tijd om naar onze afspraak te gaan. 

We gaan op weg naar Cascine di Buti, waar we samen met Tineke en Peter een afspraak hebben op een industrie terrein waar de werkplaats ligt van Enrico Dini. Als we de straat in komen rijden zien we een aantal kunstwerken en geometrische figuren en zandsteen liggen voor een soort grote loods.

Enrico is namelijk wereldberoemd als "The man who prints houses". 

Hij ontwikkelt enorme 3D-printers waarmee hij uit (gemalen) zand(steen) onder andere beelden print, maar ook grotere objecten, tot complete (delen van) huizen toe. In 2012 ontwikkelde hij in Nederlad het Moebius huis en een kunstmatig koraalrif in Bahrain.

In zijn workshop zien we enkele proefopstellingen van printers en hij laat ons diverse (gerecyclede) materialen zien waarmee hij print. Ook zien we de bouwtekeningen voor diverse futuristisch uitziende printers.

We zijn hier omdat Paul onder andere Enrico een aantal beelden wil laten printen voor de opstelling in het nieuwe museum. 

Nadat we de workshop heben bekeken nodigt Enrico ons uit voor de lunch in een prima trattoria, La Cicala e La Formica (de krekel en de mier) in Castelvecchio di Compito (www.lacicalaelaformica.org). Hij wil ons van alles wat laten proeven van de Toscaanse keuken en bestelt dus 4 verschillende voor- en hoofdgerechten. Het meisje dat ons bedient brengt van alles enorme schalen zodat we onze maag helemaal rond eten.

Achtereenvolgens krijgen we onder andere: gnocchi in truffelsaus, risotto met radicchio en peccorino, lasagna met vleessaus en minestrone di cavolo nero (zwarte kool soep).

Vervolgens krijgen we roast beef, cacciucco alla livornese, in de oven gegaard varkensvlees en spezzatino (stoofpot van kalfsvlees). We ronden de luch af met 4 soorten zoete lekkernijen en een glaasje limoncello. Tijdens het eetfestijn geeft Enrico ons diverse tips voor andere goede restaurants in de buurt en ook tips voor diverse plaatsen waar we echt naartoe moeten. Hij is overigens onder de indruk van mijn kennis over Toscane en van de plaatsen waar we allemaal al geweest zijn. Na afgesproken te hebben dat hij binnenkort naar Nederland komt breken we op en vertrekken wij weer naar Montecchio. Net op tijd, want ondertussen voel ik me een soort plofkip die echt geen hap meer extra naar binnenkrijgt.

In de auto bedenk ik dat het concept van gebouwen en beelden printen met gerecycled materiaal eigenlijk wel heel fantastisch is en allerlei perspectief biedt. Zou het niet mooi zijn (en de ultieme wraak) als Enrico de beelden die IS in Mosul en andere gebieden heeft vernietigd opnieuw zou kunnen printen uit het puin van diezelfde beelden? Maar dan wat mij betreft wel vermengd met de organische resten van omgekomen IS strijders. Prachtige straf toch, gerecycled worden tot de beelden die je zelf hebt vernietigd.

Venerdi Santo (Goede vrijdag)

3 april 2015, Goede vrijdag

Half 8, ik wordt een beetje groggy van de combinatie paracetamol en melatonine wakker. Gelukkig heeft het wel geholpen om eindelijk in slaap te komen na de plotselinge pijnscheut in mijn rug en been gisteren, die gevolgd werden door behoorlijke rugproblemen.

Afijn, het is Goede Vrijdag en we hebben een heerlijke paasvakantie voor de boeg dus laten we hopen dat met een paar flinke wandelingen door de Toscaanse heuvels het probleem snel verholpen is. Snel douchen, natuurlijk een verse cappuccino en dan onderweg naar Eindhoven voor de vlucht naar Pisa. Heerlijk rustig in de treincoupé, wat een verschil met als ik doordeweeks naar mijn werk ga. Alles gaat voorspoedig en zelfs bij de security kunnen we zo doorlopen. Dwars door de dutyfree (want op Eindhoven Airporty hebben ze ook door dat als je mensen dwingt door de shop te lopen veel mensen dan toch de verleiding niet kunnen weerstaan) en dan een plekje zoeken om nog 2 uur te wachten. Dat is nog niet zo eenvoudig, want half Nederland lijkt het land te willen ontvluchten. 

Uiteindelijk vertrekken we een half uurtje te laat, maar omdat Ryanair altijd al 30-40 minuten vertraging incalculeert in de vluchttijd komen we mooi op de aangekondigde tijd in Pisa aan. Geen wonder dat ze constant over zichzelf beweren dat 93% van hun vluchten op tijd landt. Misschien een ideetje voor de NS: gewoon de verwachte aankomsttijd van de trein een kwartiertje later zetten en ineens haal je al je targets...

De Duitse herder staat ons al weer gezellig op te wachten als we de aankomsthal in Pisa binnenkomen. Vaste prik bij vluchten uit Nederland, want in Pisa weten ze ook dat de helft van de jongeren die naar Nederland gaan linea recta naar de coffeeshops in Amsterdam doorreizen en dan bedoel ik niet voor een café macchiato, want daarvoor kan je beter hier naar Verano's gaan of gewoon naar de prima bar op Gallileo Gallilei Airport.

Bij de autoverhuur laten we na het afhalen van de auto voor de zekerheid nog even wat extra plekjes steenslag aantekenen en het feit dat de tank niet helemaal vol lijkt. Tsja, het is zeker niet de eerste keer dat we een auto huren en de ervaring leert dat je beter wat kritisch vooraf kunt zijn en geen trucjes accepteert dan dat je achteraf weer allerlei onterechte afboekingen op je creditcard moet laten rechtzetten.

Nog even een tussenstop bij de Ipercoop, die na de verbouwing toch iets minder Iper is, om proviant, lekkere hapjes en wijn in te slaan en dan begeleid door een heerlijk zonnetje door naar Montecchio. Op grote afstand zien we de ui-vormige torenspits van Peccioli al liggen en dan is het nog maar 5 minuten naar Montecchio.

Als we de parkeerplaats opdraaien worden we onmiddelijk vanuit het raam boven verwelkomd door Monika die zelf net is teruggekeerd uit Hongarije. Terwijl we de boodschappen nog uit de auto aan het uitladen zijn is ze al met Samuel (de buurjongen) en Scila (de hond) naar beneden gesprint om ons te komen omhelzen.

Het zwembad ziet er uit als een soort moeras met dode bladeren en de muur eromheen is nog steeds gescheurd en verzakt. Afijn, F&F mobiliare heeft nog tijd tot 1 juli om de boel te herstellen maar onderhand is het tijd om toch alvast maar een dossier te openen bij de rechtsbijstand.

We hebben de komende week ook nog wat andere klusjes te doen:

Naar de administrateur van de VVE voor een overzicht van de kosten en baten, de stand van zaken t.a.v. de IMU (soort onroerend goed belasting) en het onderhoud van de geiser, enz.

Verzekeringspremie voor het huis en inboedel betalen op het postkantoor (gelukkig maar 1 maand te laat), naar de kapper en nog even naar de bank in Livorno om de modulo Antiricciclaggio (het anti-witwas-formulier) in te vullen. Afijn, we hoeven ons niet te vervelen.

Eerst maar een een paar lekkere antipasti en een glaasje wijn. Als we ons net in de woonkeuken geinstalleerd hebben met onze hapjes komt Monika nog een keer langs. Of we 1e paasdag gezellig meegaan voor een echte Italiaanse Paaslunch. Natuurlijk, fantastico, daar komen we per slot van rekening toch voor naar Toscane. En voor de heerlijke spaghetti alle vongole die mijn eigen Paolo me 's avonds voorschotelt.

A domani.