Pranzo, cena e tartufo

Deze dag staat in het teken van leuke kleine bergdorpjes in de provincie Siena en het grondgebied van Arezzo. Na het ontbijt, met lekkere zelfgemaakte torta, verlaten we Albergo 2 Mari en nemen we de raccordo richting Lucignano. Normaal gesproken zouden we kiezen voor kleinere wegen, maar door de regen is het landschap minder interessant. Dat wil zeggen, het landschap op zich is natuurlijk niet minder interessant, maar de zon brengt normaal gesproken wel het visueel aantrekkelijke in het landschap naar boven en dat ontbreekt vandaag dus even.

Gelukkig is de regen opgehouden op het moment dat we in Lucignano aankomen.

 

Lucignano

Lucignano in vogel perspectief

Lucignano is een middeleeuws dorpje dat nog volledig omringd is door de oude stadsmuur (gebouwd in opdracht van de overheersers in Siena, in de 14e eeuw). Het heeft een elliptisch grondplan en bestaat uit 3 of 4 concentrische straten (ellipsen) die steeds hoger liggen naar mate ze verder naar "binnen" in het plaatsje gelegen zijn. 

 

 

De meeste straatjes zijn smal, met uitzondering van de via Matteotti, waar de elegante renaissance paleizen aan gelegen zijn. Deze straat wordt dan ook wel de via ricca (de rijke straat) genoemd, in contrast met de via Roma (via povera, de arme straat) waaraan juist hele kleine, middeleeuwse huisjes liggen.  

Smalle steegjes leiden steeds naar de volgende ellips. Het hoogst gelegen deel bestaat uit pleinen en een aantal grote kerken, waaronder de San Francesco en de collegiata die San Michele Arcangelo. Bij onze rondgang (en rondgang, en rondgang 😄) heb ik trouwens zeker 5 of 6 verschillende kerken en kapellen gezien. Een behoorlijk devoot dorp dus, hoewel de meeste kerken dicht waren (ook op tijdstippen dat kerken in Italië meestal wel voor bezichtiging geopend zijn) en we regelmatig een briefje tegen kwamen dat de mis in de San Francesco plaatsvindt. 

 

   

Rondgang door Lucignano

 

De torre delle monache (de toren van de monniken) stond in de steigers. Volgens de plattegrond die we van het lokale VVV kregen vormde deze toren waarschijnlijk de kern van een tweede versterkte kern binnen het dorp.

Drie poorten (aanleg 1371) geven toegang tot het plaatsje: Porta di San Giovanni, Porta di San Giusto en de Porta Murata. Deze laatste poort heeft heel lang dichtgemetseld gezeten maar is onlangs weer open gemaakt en smaakvol gerestaureerd.

 

Al met al is het een heel sfeervol dorpje om een beetje rond te lopen. Jammer dat de zon niet scheen, want dan ziet alles er altijd wat vrolijker uit, maar in dit geval droegen de donker wolken wel bij aan het versterken van de middeleeuwse sfeer.

Jammer dat het de "Informazione" in de middelste ring ligt, bij de San Francesco. Ze hebben er namelijk informatieve plattegrondjes van het plaatsje met de belangrijkste gebouwen maar ik vermoed dat de meeste toeristen hier pas aanbelanden als ze al drie keer in het rond gelopen zijn. Wellicht moeten ze zich eens in de geest van de toerist verplaatsen.... En dan ook het VVV verplaatsen.

 

Op het plein voor de San Francesco zien we nog een noviteit. Vroeger liep Italië wat achter op het gebied van WiFi. Nu heeft elk dorp en elke bar of restaurant wel gratis WiFi. Dan is je telefoon dus zo leeg. Daar hebben ze hier iets op gevonden. Een paal op zonnecellen waar je je mobieltje kunt opladen, met diverse soorten stekkertjes eraan. We hebben hem niet uitgeprobeerd maar vonden het wel een geniaal idee.

 

   

Oplaadpaal op zonnecellen voor mobieltjes

 

 

Nadat we Lucignano verlaten, hebben we nog even tijd voor een kort bezoek aan Sinalunga, ook zo'n leuk dorpje op een heuveltop. Tsja, eigenlijk zijn al die dorpjes hier leuk en ze hebben allemaal ook zo'n prachtig uitzicht. 

 

Dan is het tijd om te vertrekken naar Bettolle, waar we hebben afgesproken in het restaurant van Walter Redaelli, voor een prima lunch met onze goede vriendin Sylvia van der Male. Sylvia woont en werkt sinds enkele jaren in Umbrië, in Castiglioncello del Lago, hier niet zo heel ver vandaan. Tip: voor wie eens een vakantie wil doorbrengen in Umbrië, kijk vooral even op de website van Villa in Umbria (www.villainumbria.com).

De lunch is inderdaad uitstekend en het is heel leuk elkaar weer even te zien. We praten over hoe het ons het afgelopen jaar is vergaan en ook de plannen van Sylvia om wijn te gaan importeren naar Nederland worden uitgebreid besproken en zelfs in een Vlog opgenomen. Binnenkort ook in Nederland: de Quotidiano, een prima rode wijn voor de zuinige Nederlander die toch een goede wijn uit het gebied rond Montepulciano wil drinken. Iets om naar uit te kijken.

 

[foto van ons drieën invoegen]

 

Na een uitgebreide lunch en een kleine fotoshoot buiten nemen we afscheid. Sylvia vertrekt over een paar dagen naar Nederland en wij een paar dagen later dus wellicht treffen we elkaar nog in 010.

 

Via kleine provinciale wegen rijden we door de Crete richting Giovanni d'Asso. Voor we daar naartoe rijden doen we echter eerst nog het plaatsje Montisi aan. Ook dit is weer zo'n leuk dorpje met smalle straatjes en hoge, middeleeuwse huizen en een prachtig uitzicht op het middeleeuwse landschap. Op een pleintje staat een oude Fiat 500 geparkeerd. Er bovenop zit een zwarte kat die ons sterk aan onze buurpoes doet denken. Toen we onze Fiat 500 pas hadden lagen de buurpoezen er ook graag op, lekker warm. 

 

Fiat cinquecento con gatta nera

 

Er is een agriturismo / bed & breakfast maar we kunnen geen pizzaria in het dorp vinden en na de uitgebreide lunch hebben we eigenlijk niet meer zo veel trek en lijkt een pizza en insalatone (een grote salade) een goede optie. 

 

[foto omgeving Montisi]

 

San Giovanni d'Asso

We besluiten daarom toch maar door te rijden naar San Giovanni d'Asso. Daar vinden we onderdak in de Osteria del Castello, de herberg van het Kasteel. Prachtige grote kamers met mooie houten balken plafonds. Vreselijk aardige eigenaren ook.

 

[foto van de hotelkamer]

 

De Osteria heeft een eigen restaurant dat gespecialiseerd is in gerechten met truffel. Tsja, San Giovanni d'Asso staat sowieso het bekend als het middelpunt van de witte truffel dus daar kunnen en willen we niet omheen. De eerste pizza van onze vakantie moet dus nog maar even wachten, bvendien, in Rotterdam kunnen we ook een prima pizza eten bij Da Gaetano, dus pizza heeft geen hoge prioriteit voor deze vakantie.

Ondanks de copieuze lunch doen we ons 's avonds dus nog maar een keer tegoed aan Mortadella met truffel, geserveerd met heerlijk luchtige fritelle en vervolgens heerlijke tagliolini met truffel en verse pici caccia e tartufo. Het geheel begeleid door een rode wijn (il vino della locanda, Avignonese) die niet uit de streek komt maar wel speciaal voor de eigenaar van het restaurant is gebotteld.

 

Voldaan keren we daarna naar de hotelkamer terug, een wandelingetje na het diner door het dorp zit er helaas niet meer in.  Moeten sowieso nog een keer teugkeren, want het truffelmuseum was al dicht bij aankomst en ook morgenochtend hebben we daar geen tijd voor. La prossima volta dan maar.