dinsdag 4 oktober 2016

Wandelen rond een wijnkasteel in de chianti

Half 8, ik wordt wakker van activiteiten van de bovenburen. De kinderen moeten zo naar school gebracht worden. School is hier meestal niet echt om de hoek. De meeste kinderen worden opgehaald door de "Scuola Bus", speciale busjes die de kinderen in de dorpen ophalen om naar school te gaan en na school ook weer terug brengen. Monika brengt Samuel volgens mij echter zelf naar school en ook Andrea hoor ik 's ochtends met zijn kinderen vertrekken als ze bij hem verblijven.
We besluiten nog even 20 minuten te wachten met opstaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want die tijd komen we straks dus tekort.

Vandaag staat een wandeling en lunch bij Castello di Brolio op het programma alsmede een bezoek aan Radda in Chianti om schoenen voor Paul te kopen bij zijn absoluut favoriete merk, Pratesi.

Tien voor negen vertrekken we, het is stralend weer dus een prachtige dag voor een wandeling in het Chianti gebied. Maar eerst een cappuccino stop in Fabbrica. Een klein kwartiertje later zijn we weer op weg. Een behoorlijk slechte weg, want het wegen onderhoud op het grondgebied van Peccioli heeft behoorlijk wat te lijden gehad van de crisis. Een bordje met slecht wegdek neerzetten is blijkbaar eenvoudiger dan de weg repareren of opnieuw asfalteren.

Het is toch altijd weer verder naar het chianti gebied dan je denkt, wellicht niet qua afstand (75 km) maar wel qua reistijd. Je mag blij zijn als je een gemiddelde van 45-50km per uur haalt. Half 11 hebben we onze volgende koffiebreak in Radda. Het Castello di Brolio kent de TomTom niet en op basis van onze wat verouderde atlas rijden we eerst verkeerd. Gelukkig hebben we nog een iPad met google maps en mobiele data, maar desondanks is het over half 12 als we bij Brolio aankomen. Als ik ga reserveren voor de lunch wordt benadrukt dat we echt niet na 2 uur moeten aankomen voor de lunch. 
Met de teleurstelling van vorig jaar, toen we ongeveer een kwartiertje te laat voor de lunch terug waren bij de Badia a Passignano en daardoor niet meer terecht konden, nog vers in het geheugen besluit ik dat we de lunch dan maar voor de wandeling doen. Een half uurtje kijken we dan wel eerst rond bij het kasteel.



De lunch in de Locanda del Castello is werkelijk prima. Een 4-gangen menu degustazione inclusief 2 glazen wijn (Albia rosé  http://www.baronericasoli.com/print/labels/wines/albia/2015.pdf en Brolio Chianti Classico  http://www.baronericasoli.com/print/labels/wines/brolio/2014.pdf) voor 40 euro p.p. Uiteindelijk krijgen we er voor dat bedrag ook water en koffie bij en wordt er bij het nagerecht nog een desertwijn (Granello, een Toscana IGT Passito als ik me niet vergis) geschonken. Ook het extra glas rosé wijn dat Paul bestelt verschijnt niet apart op de rekening.


We beginnen met een heerlijke flan van groenten in een creme van parmezaanse kaas met biscotti met rozemarijn. Vervolgens prachtig opgestapelde pici met wat tomaat en courgette blokjes. 


Gevolgd door een zalige mini hamburger met in de oven gegaarde aardappelblokjes met rozemarijn en een zelfgemaakte mayonaise met kruiden. Geheel afgerond met een semifreddo van café. 
Daarna is een stevige wandeling hard nodig, want ik plof bijna.

We lopen de stijle helling weer op richting kasteel en starten onze route tussen wijngaarden en cipressen. Onderweg zien we diverse landhuizen en wijnboerderijen liggen en we komen langs wijngaarden met namen die we herkennen van de etiketten van goede wijnen die we in het verleden hebben gedronken. 

[hier foto's van de diverse wijnvelden]

Vrijwel allemaal van het wijnhuis Ricasoli natuurlijk, want de baronnen zijn hier heer en meester. De Ricasoli familie geschiedenis gaat dan ook terug tot de Longobarden en werd al gemoemd in de 7e eeuw en de Ricasolis maken al sinds ca 1100 wijn op deze locatie. Baron Bettino Ricasoli, the Iron Baron, is de grondlegger van de huidige chianti wijn, met minimaal 75% Sangiovese aangevuld met o.a. Malvasia en Trebbiano.


Ik heb soms wel een beetje moeite met de hellingen. Op een gegeven moment blijkt het pad langs een wijnveld dat we moeten hebben met een hoog hek afgesloten te zijn. Gelukkig kunnen we het hek wel optillen en een beetje aan de kant schuiven. Aan de andere kant doen we hetzelfde met het hek dat we daar tegenkomen. Via een stenig, dalend en stijgend pad komen we weer op een veldweg.
Na ongeveer een uur komen we door San Felice, een geheel gerenoveerd dorpje. Ook hier volledig tot toeristenoord omgebouwd, maar wel veel sfeervoller dan bijvoorbeeld Castelfalfi. Wellicht omdat er ook nog landbouw activiteiten zijn. Na het dorpje lopen we door de wijnvelden, onder een soort pergola's met daarover druivenranken, naar de andere kant van het dal. Halverwege komen we twee mannen met een klein vrachtwagentje tegen die druiven aan het plukken zijn. Ik vraag beleefd of we onder de ranken door mogen lopen. "Vanzelfsprekend, waarom zou het niet mogen." Natuurlijk willen ze weten waar we vandaan komen en krijgen we een tros druiven aangeboden om te proeven. Die zijn wit en mierzoet. Waarschijnlijk bedoeld om dessertwijn van te maken.

[hier komen nog foto's van de druiven op de pergola's]

Aan het eind van de wijngaarden gaan we een smal bospad op. Dat wordt steeds smaller en is soms wat overwoekerd of door sprokkelhout overdekt. Ook moeten we hier een voorde oversteken, via een paar platte stenen een beekje over. We zijn in ieder geval blij met mijn Garmin GPS want anders zou het wel heel moeilijk zijn om de juiste route te vinden, zeker als het pad in het bos even helemaal verdwenen lijkt en we tussen het kreupelhout de roze lijn op de Garmin maar volgen tot we weer iets van een pad zien en dit vervolgen tot we na ca 1,5km smal bospad gelukkig weer op een mooie brede veldweg uitkomen. 
De veldweg komt op zijn beurt weer uit op een stille asfaltweg en dan zien we in de verte (en flink wat hoger) het Castello al liggen. Het is overigens nog wel wat kilometertjes verwijderd. Uiteindelijk nemen we vanaf de asfaltweg weer een strada bianca naar rechts en vanaf daar gaat het weer flink omhoog. Nu voel ik het effect van de bestraling op mijn longen wel en ook de vermoeidheid begint toe te slaan. Uiteindelijk komen we bij de splitsing waar we vrij aan het begin van onze wandeling de andere kant van het dal inliepen. We slaan af richting het kasteel en zetten de laatste klim in om vervolgens af te dalen naar de parkeerplaats bij de Osteria del Castello waar de auto staat. Het stijle voetpad naar beneden trek ik even niet meer dus volg ik maar de autoweg, iets langer maar minder stijl.



Radda kent de TomTom wel dus de terugweg gaat iets sneller dan de heenweg. Leuk plaatsje, Radda, maar helaas hebben we alleen nog tijd om schoenen voor Paul te kopen bij Pratesi en om snel een café en sanitaire stop te doen bij het barretje waar we ook vanmorgen koffie hebben gedronken. Daarna wordt het tijd voor de terugweg. De laatste 40 minuten rijden we in het donker, waarvan het laatste half uur op wegen waar je zonder groot licht nauwelijks kunt zien hoe de weg loopt en waar de enorme kuilen zitten. De rest van de vakantie maar iets eerder richting casa.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten